Çaste poetike me poetin e shkrimtarin ;-Gëzim AJGERAJ

DORA E TIJ

(Babait)

————————–

E pashë dorën time në dritë dhe, për një çast, më ngjau sikur nuk ishte imja. Kishte një damar të thellë në të majtën – po ai damar që mbante babai.

M’u kujtua kur ai më mësonte të mbaja çekiçin drejt, të mos godisja me inat, por me qëllim. “Forca pa drejtësi është e verbër,” më thoshte.

– Dhe tani, shumë vite më vonë, ndërsa po ndreqja dritaren e vjetër të shtëpisë, më dukej sikur ishte dora e tij ajo që e mbante çekiçin, jo e imja.

– Në atë shtëpi, gjithçka e kujtonte atë, edhe heshtja.

Ai kishte qenë një burrë i thjeshtë, por i përkushtuar ndaj së drejtës me një fanatizëm që shpesh e frikësonte. Nuk njihte kompromis.

Më kujtohet kur më tha një herë:

– Nuk ka asgjë më të rrezikshme se njeriu që gënjen për paqe.

Atëherë nuk e kuptova. Tani, sa herë që më duhet të zgjedh, ndiej një barrë të padukshme mbi supe – sikur ai më sheh dhe pret përgjigjen.

– Breza ndahen nga jeta dhe koha, por jo nga ndjenja.

Unë jetoj ndryshe nga ai – në një botë tjetër, më të shpejtë, më të zhurmshme, ku drejtësia është bërë fjalë, jo vepër.

Megjithatë, çdo herë që përpiqem të jem ndryshe, diçka më ndalon.

– Është si një mur i brendshëm, i ndërtuar prej kujtesës.

Ndoshta, në thelb, askush prej nesh nuk është plotësisht i ri; ne jemi vazhdimi i atyre që na kanë dashur para nesh, pa e kuptuar.

– Kur babai vdiq, nuk qava. Ishte një heshtje e thellë që më mbuloi si mjegull. Vetëm disa ditë më vonë, teksa përgatisja fjalët për funeralin e tij, ndjeva dorën time të shtrëngohej vetë – një reagim instinktiv, si për të mos rënë.

Në atë çast, e kuptova se ai nuk kishte vdekur.

– Ai jetonte në mënyrën si mbaja veten, në mënyrën si nuk dorëzohesha përballë padrejtësisë, në mënyrën si heshtja kur nuk duhej folur.

– Në dritaren e shtëpisë, pas çdo muzgut, drita e diellit përplaset mbi murin ku dikur varej fotografia e tij. Nuk është as hero, as i shenjtë, por njeri — dhe ndoshta ky është heroizmi i vërtetë.

Të jesh njeri, në një botë që harron ç’është njeriu.

– Ndonjëherë, kur përpiqem të shkruaj, ndjej përsëri dorën e tij mbi timen — të rëndë, por e butë, si një kujtesë.

Nuk më lejon të harroj kush jam, por as të bëhem ai.

– E kjo ndoshta është fati ynë:

të jetojmë midis dy zërave – të atyre që ishin dhe të atyre që do të vijnë.

– Ai më ka mësuar se disa gjëra janë në dorën e Zotit, por çdo gjë tjetër, është në dorën tonë.

– Dhe sa herë që zgjatem për të ndihmuar dikë, për të ndrequr diçka, apo për të luftuar padrejtësinë – ndjej dorën e tij mbi timen.

– Atëherë e kuptoj: nuk e kam humbur kurrë.

Thjesht, tani jemi bërë një.

Tetor, 2025 ( Në 15 vjetorin e ikjes në Amshim).

/QendraPress/