Duaje jetën edhe kur nuk është e lehtë-Shkruan: Mrs. Nazmije  GASHI, psikologe

Në praktikën psikologjike shpesh dëgjoj pyetjen: “Si ta dua jetën kur më duket e rëndë?” Kjo pyetje nuk vjen nga dobësia, por nga thellësia e shpirtit që kërkon kuptim. Në një kohë kur ritmi i përditshmërisë është i shpejtë dhe kërkesat janë të larta, shumë prej nesh ndihen të shkëputur nga gëzimi i thjeshtë i të jetuarit. Atëherë lind nevoja për t’u ndalur, për të parë nga brenda dhe për të kuptuar: çfarë do të thotë në të vërtetë ta duash jetën?

Të duash jetën nuk do të thotë të jetosh pa dhimbje, por të lejosh veten të ndjesh edhe kur dhemb. Është një akt i përditshëm vetëdijeje, që fillon me pranimin e vetes, me pasiguritë, me plagët, me emocionet e papërsosura. Kur njeriu mëson të qëndrojë i pranishëm me veten, pa u larguar nga ndjenjat e vështira, atëherë hapet një hapësirë e re: një vend ku mund të lulëzojë ndjeshmëria, lidhja dhe mirëkuptimi.

Psikologjia pozitive thekson rëndësinë e mirënjohjes dhe ndjeshmërisë ndaj përjetimeve të përditshme. Një buzëqeshje e ndarë, një kujtim i ngrohtë, një aromë që zgjon një copëz fëmijërie, këto nuk janë gjëra të vogla. Janë gurë themeli të dashurisë për jetën. Njerëzit që mësojnë ta vlerësojnë të tashmen, pa pritur që gjithçka të bëhet “në rregull”, shpesh rigjejnë lidhjen me thelbin e jetës.

Në terapinë individuale, ky proces quhet rikthim i vetëvlerësimit dhe i kontrollit të brendshëm. Në jetën e përditshme, ai quhet shpresë. Të duash jetën është një zgjedhje, jo naive, por e thellë. Një zgjedhje për të mos e lejuar traumën, frikën apo zhgënjimin të përcaktojnë fundin e historisë tënde personale.

Duaje jetën, edhe në copëza. Sepse ajo nuk është gjithmonë spektakolare, por është e vërtetë. Dhe në çdo çast të saj, të mirë a të vështirë, fshihet mundësia për rritje, për dashuri, për kuptim.

“Edhe në udhëtimet më të thella të shpirtit, drita gjithmonë gjendet përtej horizonti/QendraPress/