Çaste poetike me poeten;Valbona Ahmeti

Vetmia fle shtigjeve t’shpirtit

Botë t’varfëroj shpirtin lakmia

kudo ndihemi të huaj dhe të paftuar

ditët janë të gjata me biseda boshe

agimet zgjohen zbehur

n’pritje të një takimi a një buzëqeshje

kush e vodhi, ku u tretë dashuria

shtriu krahët kjo kohë e ftohtë

ku mbeti shpirtmirësia

vetmia fle shtigjeve të shpirtit

ditët zgjatën nga malli i pritjes

buzëqeshja e ëmbël

një shpresë më shumë

përqafimi i ngrohtë

n’kraharor lë shërim

virtyti i bukur të fisnikëron

n’këtë jetë jemi vetëm kalimtar

mos t’harrojm dashuri me falë

Valbona Ahmeti