Çaste  poetike me poeten ;Eli Zeneli

SHKO…!

—————————-

Të besova kur më thoje: të dua,

Të ndjeva kur më thoje,

je e imja!

E gjithë bota rrotullohej rreth meje,

Je dashuri më thoje:

Je burim hareje.

Pastaj me thoje je diell,

me thoje je yll e je hënë,

dhe ndenim flatrat në qiell,

dhe udhë nuk linim pa zënë.

Por në dejet e tua paska pasur….

Oh ta them nuk dua…

Por jo gjak të kulluar.

Ç’ t’ i bësh?

Më vrave dhe zemërplasur,

Në gjakun tënd e gjeta unë tradhtinë.

Engjëll ti m’ u shfaqe atë

ditë plot me diell,

Veshur me kostum si një kalorës i rrallë,

Në ëndrra fluturova deri lart në qiell,

Por m’ u ngrys shpejt qielli,

kur më dole djall.

Ndaj dhe dashuria u shpërfytyrua,

Si një gjethe vjeshte që shkelet me këmbë,

U ça universi, çdo gjë u shëmtua,

Të vritet dashuria a nuk është e rëndë?

Tash shko,

Shko andej nga kurrë s’ ke menduar

Në zemrën time do mbetesh,