Çaste poetike me poeten:Dea Basha

Senza Luna

—————-

Këndoj në largësi, buzë detit në mbretërinë e pranishme

Kur trazirën e përmallshme e loton një nostalgji

Kur butësinë e flokut ta rindjej qafës së lagësht

Në ftohtësinë ku valët klithin për virtytin e pashpirt

Detit kalërojnë njëbrirëshat nëpër shtegun e shkumëzuar

Shpërlarë nga bardhësia e safirëve në kurorë

Qiejve zvarrë tërhiqen guaskat e prangosua

Pranë pellgut ku ofshamat torturohen në faj tokësor

Trup i ndezur, flakë që rrjedh, tejpërtej secilës fije

Qafëkafshuar e shpirtndritur, petale që s’kanë hije

Bien këndshëm, syshkëlqyer, mbi mëndafshin e bardhë

Çelkan lule pa nektarë, o Zot, të preka unë ty vallë?

Larg hënës u magjepsa, ëndërrsisht nën ty e strukur

Shihja lart jelet e dimërta dhe brirët kristalmbushur

Sa puthjet e safirta përjetësisht në fund të detit

U varrosën, ashtu si guaskat, nën gërvishtjet e qiellit

A i ndjen, o fëmijë njerëzor, thonjtë që të rrëshqasin

Nëpër fytin e njomë kur hëna vullnetplotë

Derdh vetveten mbi ty, a i ndjen, o bir i djallit,

Safirët e vetmuar që të dremisin në kurorë

Njëbrirësha të përflakur kalërojnë në mugëtirë

Pranë detit në të largëtën mbretëri

Këndoj dashurinë

Guaska të robëruara zvarriten pa ndjeshmëri

Buzë qiellit në të pranishmen mbretëri

Mbaj zi…mbaj zi…

DEA