E diela poetike me  shtatë poezi, të  poetes :Nexha Reçica

DASHURI

———————

Së pari kur e provojnë

të gjithë sikur e besojnë

për ta mbajtur gjallë

ndodh rrallë e më rrallë

Kur është e sinqertë

ajo është shenjtëri

rritet rritet e rritet

deri në pavdekësi

Kur nuk është dashuri

shpirtit i bëhet errësirë

helm përditshmërise

ferrë për ta kapërdirë.

N. Reçica 7 qershor 2022

*  *  *

NËSE

——————

Nëse ndonjêherë

rebelohem para shiut

a do të grindem me retë

kur të mbushen rrugët

me dallgë?

Apo do të jem

lundëtare e shpresës

kur do të zbraset

pluhuri i dendur.

N. Reçica 27 maj 2022

*  *   *

PSE

_______________

Ti po vie me vrap

me etje në shpirt

më lë në harresën tënde.

Ikë në heshtje

me vetëtimë

këmbëzbathur në trishtim.

Mbaj ndër duar flokët

në pranverën

e shpirtit tim.

N.Reçica

24 maj 2022

* * *

UNË DHE ERA

————————-

Eja erë, eja me mua

më largo atje përtej

do të jem mirënjohëse

për gjithëherë

Më struk

në krahët tuaj

më fluturo larg

edhe nga ai terr

aty ku është ai

qoftë edhe në ferr.

N.Reçica

* * *

MAGJIA E PUTHJES

——————————

E ëmbël magjike

tronditëse pushtuese

kurrë e provuar

puthja jote

në buzët e mia

përherë e freskët

përherë e zjarrtë

përherë ëndrrimtare

unë

me puthjen tënde

jetoj

ti

ngado që të shkosh

nëse do të kthehesh

zjarrin e puthjes sate

do ta gjesh

në shkrumin

e buzēve të mia.

* * *

NË PREHËRIN E TIJ

_____________________

Në prehërin e tij vëj kokën

atëherë kur mjegullat bien

në krahëror e mbaj ëndërrën

e puth me buzët e mia.

Kur natën yjet qiellin mbulojnë

më sjellin ngadalë vezullimë

më futen brenda në shtrat

magjishëm më mbajnë në gji.

Më mbështjellin si hyjnoret

brenda syrit tënd të ngrohtë

hapa sytë si çdo natë

më përqafoi agimi.

* * *

FJALA E NËNËS

—————————

E dua aq shumë fjalën e nënës,

edhe atëherë

kur rri te lulet e parkut

çdoherë më rri në shpirt

e më bëhet sërish

ta thirri fjalën NËNË.

até fjalë diellore

që zhdavaritet parkut

dhe unë te këto lule

ta kujtoj të shenjtën nënë.

ta kujtoj buzëqeshjen

në prag të shtëpisë

në oborr lulesh,

shumë kohë mendoj

kur unë e dua

atë fjalë të rrallë.

para kujtimeve

po më humbin fytyrat e ditëve

kur të thirra nënë,

kjo kujtesë

ka nis të m’i zbardhë flokët

prej fjalës në fjalë

prej vajit në vaj

prej shpirtit në shpirt të dehur

desha ta thërras fjalën nënë.

në dashurinë time të humbur

kur puhia e parkut

luan degët e lisave

e unë mbytem në kujtime,

e imja NËNË.