Çaste poetike me poetin;Hamit Taka

MËNGJESET E MIA

————————————–

Mëngjesi hedh rrënjë në sytë e mi të mbyllur,

Fëmijët – çerdhe shpirtrash ende po flenë,

Unë puth buzën e kaltër të agimit

Dhe ajrit të pastër në gjoks ia bëj folenë.

Mes vorbullës së gjakut tim rebel

Në trup ndjej etjen e nxehtë të jetës,

Duke mbartur në dorë dobësinë dhe guximin

Jam spektator, aktor dhe autor i së vërtetës…

Vdekje s’kam, vetëm me laps do ta fshij

Atë të shkurtrën jetë, që do të jetoj,

Le të boshatisen tempujt, ëndërra do më prij,

Tempullin e shpirtit me dashuri e pastroj…

A është e besueshme se ende mund të gjej

Shëmbëlltyrën time aq shumë të pritur

Në kufijtë e tiparet e një fytyre ta vërej

Edhe ditën e nesërme edhe forcën e çiltër?

Sa të tjerë do të kalojnë atje ku ne kaluam

Dhe atje ku ne erdhëm të tjerë do të vijnë.

Endërrën që shpirtrat tanë veçse e përvijuan,

Ata do ta vazhdojnë e fundin s’do t’ia dinë…

Ndjej piskamën e fëmijëve thellësive amësore

Dhe vdekja do të bëhet perëndi e dashurive

Dhe vallen paqësore rreth globit dorë për dore

Dhe udhën e shtrirë si një puthje drejt largësive…