Çaste poetike me poeten; Cerazela Kondi

Hija ime.

——-

Hija ime ,sot do të të flas.

Dhe çfarë do të të

them,ti mos u përlot

zemrën shtrëngo fort.

Sepse shumë më dhëmben

plagët e fatit tim të mjerë.

Hija ime,që nuk humbet asnjëherë.

Shoqëria ime e përjetshme

që pranë te kam çdo herë.

Lehtësim në lotin tim

frymëmarrje ne shpirtin tim.

Me thuaj,pse ekzistojnë

lule të vyshkura?

Viktima dashurie me petalet

poshtë te hedhura,të shkelura.

Jo nga një dorë e forte

por me gënjeshtra përkëdhelura.

Me puthje,pa zemër.

Me fjalë,qe era I mer,pa vlera.

Nga trupa,që humbasin.

Nga shkendia te shuara.

Sepse nuk qe dashuri.

Sepse nuk qe rrëqethje

që trupin ta përshkron

dhe gjithçka rreth teje ndriçon.

Qe një vrasës dashurie.

Nga një zemër bosh.

Të të lëndojë sa më shumë kërkon.

Hija ime…

Të gjitha I dhashë.

Asgjë nuk mbajta.

Rri të paktën dhe më thuaj.

Si duron,të më shohësh

kaq shumë të luftoj.

Kaq dhimbje ,të duroj.

Dhe asnjë fjalë smë thua

por vetëm me trishtim,më shikon.

Sikur ti kërkon forcë nga mua.

Kështu nuk është hija ime?

Përsëri të drejtë,nuk kam?

Rri pranë meje hija ime.

Shoqëria ime e përjetshme.

Rri me mua!!

/www.QendraPress.com/