Çaste poetike me poeten:Valbona Pasha KORDHA

Erë që shuhet muzgjeve

——————————–

Kështu ikën zogjtë e tokës,

pak e nga pak, kohë pas kohe.

Lehtë, lehtë, si një erë që shuhet muzgjeve,

shoqëruar në cicërima të pazëshme ninullash..

Misteri i gjuhës së tyre

na ndjek dhe netëve pa përgjigje.

Një kapitull poemash, mit i pa mbyllur,

një libër i hapur në hartën e shtegtimit.

Kështu ikën zogjtë,

qanë e qeshën nën psherëtimat tona.

Në kthesën e fundit,shikimi i tyre drejt nesh,

mbeti shtegu i lotit të mendimit të fundit.

Liria u bë burg,e vetmia heshtje.

Në çerek qielli,

Me re të tretura…

dhe cicërima të harruara

degëve të thara të pemëve,

çelën frymë në agoni me hije amebash…

/www.QendraPress.com/