Çaste poetike me poeten; Nezi Plaku VELAJ

Si mozaik qielli, plot tema në vargje trajtova

——————————————————

në detin e trazuar, në një copë liman e kërkova qetësinë,

me korin e engjëjve, pa komandë në eter ato i shpërndava,

në pjalmin e shpirtit i lash të kullosin si delet në lëndinë.

I skalita në shkreptimë mos të shuhen nga zjarret,

me tingujt e këngës, me zërin e mallit, nën zë i këndova,

kur prisja të më trokiste dielli mbi tjegullën e çatisë

dhe syrin e venitur, kërkova t’a ngjallte me dritën e lotit.

Sa herë i kam mbajtur mëri kohës

por më kot,

sa herë që rrëzohesha e ngrihesha nga lodhja,

Se s’hecte dot, hapi im me ritmin e saj të shpejtë,

nata më zgjaste duart me rrudha, donte të më ngrehte,

kur më nxirrte gjumin një ëndërr e lodhur, nga ajo natë terr.

Edhe me diellin grindesha, kur zhdukej në perëndim,

Sa herë flisja me heshtjen time gojë mjaltë,

Me hënën qeshja, kur i hidhte pelerinën yllit të mëngjesit mbi krahë

dhe vetë fshihesh gjithë turp prapa reve të grinjta.

Yllin polar…,

kurrë s’doja të shuhet, doja që natën ta bënte gjithmonë dritë,

isha e dashuruar me vështrimin e tij ëndërrimtar,

E desha shumë, ashtu si asnjëherë s’dashurova,

prisja çdo natë në dritare lindjen e tij të qelibartat,

notoja në qiellin e hapur, somnambul, si në ëndrra

si fener të më jepte pakëz dritë,

oh, sa do doja!

/www.QendraPress.com/