Çaste poetike me poeten; Valbona R.HADRI

Në dritë hëne

—————————

Një vello e trashë

Ja fshihte asaj bukurinë përrallore,

Një vello me pluhur prej yjesh

dhe grimca hënore.

Kur mëngjesi shpërlahej nga rrezja

flokët e artë i shkëlqenin si një tufë diamantesh.

Ajo fliste ngadalë

Herë herë zëri i këputej.

Por buzëqeshjen e kishte si gjithmonë, ngjyrë dielli.

Kish marrë plagë në jetë

Por nuk i tregonte,

Ajo pëlqente t’i mjekonte vetē,

pa i thënë askujt.

Qe e zonja t’i bënte gjithë njerëzit për vete .

Dhe kurrë si kujtohej

Të lakmonte dikë.

Sa herë e lëndonin

ajo mbyllej në vetvete.

Por monedhën e hakmarrjes e kishte flakur në det.

Kish një shpirt të kulluar

dhe deomos të kristaltë.

Ku zanat e maleve krihnin flokët e gjatë.

Kur dikush e xhelozonte

Për zgjuarsi dhe arritje

Ajo vetëm buzëqeshte

dhe shndriste si engjëll.

Mblidhte lotët e dhimbjes,

për ta ngushëlluar të nesërmen,

pa e kuptuar njeri.

Zhgënjimet e shumta

e kishin bërë si thermi.

Por ajo dinte veç të buzëqeshte.

Me zgjuarsinë e saj kthente dobësinë nê urê kalimi me qëndrueshmëri të përjetshme.

/www.QendraPress.com/