Fryma poetike e së dielës me poetin;Gëzim AJGERAJ
UNË I BËJ ROJË LASHTËSISË
——————————————-
Fol plisbardhi im, mos mbyll gojë, fol me gjuhën e shekujve
Unë isha këtu e dielli këtu më gjeti i lashtë sa toka
Shekujve mbijetesës i bëra rojë të më rritej fara
Që mbi bimën time të mos më bie thatësi e moteve
Me gjakun tim ia ujita rrënjët që të më
lulëzonin pipat
Shqip u fola maleve shqip bjeshkës shqip fushave
Me këngën time mbushullova kullat jetën djepat
Mbijetesës sime u shkarkuan furtunat shekujve
Azi e Karpate ranë këtej pari e s`mi shkulën lisat
Se bima ime rrënjët i ka në zemrën e tokës
E kokën deri në kupë të qiellit
Pema ime nuk shartohet me pipat e huaj
Se rrënjët i ka në gjak e degët plot me dhimbje
Vetëm unë ia njoh rrjedhën e damarëve
Kot e kanë furtunat duan të na e shkelin lashtësinë
Të na i nëpërkëmbin motet mbijetesën
E mbi kokat tona të na mbjellin farën e huaj
Unë s`luaj nga këtu se këtu i kam varret
gjakun rrënjët
Se mua dielli këtu më gjeti e këtu do të mbetem
& & &
DEGA JONË E THYER
Nëpër pishat e mallit e kam lënë të më frymojë etja
Të mos ia zërë frymën zagushi e udhëve
E nesërmja të na i ndriçojë shpresave të kthimit
S`jam as i pari dhe as i fundit që marr udhën e ikjeve
Gjeografi e saj ka njohur breza e breza nga trungu im
Kur do t’ia presim mendimin fatit të arratisë
Nganjëherë ia kërkoj gjenezën e ikjes
Dhe nëpër embrionin e saj më rriten shekujt
Medet ç`gen kjo fara e jonë
Jemi bërë bimë që mbijmë në çdo arë të botës
E me frytin e pemës ushqejmë të tjerët
Vaj halli për trungun e pemës sonë
Hip kush mundet e merr ç`gjen në pemën tonë
A mund të themi se jemi më të pafatët
Nëpër këtë katrahurë mallkimi!?
Koha për kthim… /www.QendraPress.com
