Çaste poetike me poeten:Manushaqe Hoxha LAÇI

Si mjalti në hoje m’ëmbëlsoi buza jote

Kur m’dhurove puthje si karafila në buqetë

“Të dua”, vjen jehona e zërit tënd dhe sonte

Ditë-netëve dua të këndojmë, si dikur, duet

Por, ti ike larg, drejt ishujve të harresës

Dhe velat e anijes u fundosën në oqean

Tani dielli nuk i shkrin akujt e mungesës

Rrezet nuk arrijnë të depërtojnë matanë

Si të të them sa shumë më mungon…?!

Se pa burim thahet dhe deti i dashurisë

Ujëvara e dëshirave dhimbshëm shteron

Netët janë të ftohta pa zjarrin e lumturisë

Se jam e verbër pa shkëlqimin e tëndit sy

Llamba e zemrës është fikur, nuk ndriçon

Turbina e ndjenjave…nuk punon dot pa ty

Pema e jetës pa pranverë nuk po lulëzon

Ëndërroj…qoftë dhe për një çast të vish

Si një puhizë ledhatare në ditët e nxehta

Të m’i thuash ëmbël ato dy fjalë, sërish

E në krahë të hidhem si flutur krahëlehta

Të vish si ylberi që del pas një stuhie

A si rreze e fshehur dielli që zhbiron retë

Si një frymëmarrje e lehtësuar dashurie

Si zgalemi fitimtar mes dallgëve në det’

S’dua të mbetesh lot i vyshkur në syrin tim

As strofë mjerane e poezisë së papërfunduar

Një dashuri të humbur mos ma lër për kujtim

Si notë pentagrami i këngës së pakënduar

T’pres si rigën e shiut, shkretëtira e Saharasë

Të shuash mallin e ndezur që për ty mblidhet

Hiqmë peshën e dhimbjes së rëndë, pamasë

Zemra e lënduar në detin e zhgënjimit, kridhet

/ëëë.QendraPress.com/