E mërkura poetike me poeten:Antigona DESKU

MË JEP DORËN

Një vogëlush i vockël

Ulur skaj një rruge .

 Pa babë e pa nënë

Kërkon një kafshatë buke

Oh , jetë e mjerë

Për fatziun fëmijë

Si s’ju jetë askush

T’i japë të hajë e të pijë.

 I strukur ç’më rri

M vret me atë shikim të padjallëzuar

Eja vogëlush pranë meje

Kam diçka për të të ofruar.

Pranë meje vogëlush

Eja dhe pak pusho

Ma thuaj troç

Çfarë të mundon ?

 Jeta e vocërrakut

Si poema e mjerimit

Zemra ime valëvitej

 Përtej tregimit .

E shikojnë  në sy

Mbushëm dhe unë në vaj

 Gati sa s’me plasi zemra

Dhimbjen brenda s’mund ta mbaj

Lufta qe kalojë

 I mori nënën dhe babanë e tij

Dhe jeta ju bë helm

Mbeti pa shtëpi .

Ç’do të bëjë ky fëmijë?

Mendova gjer e gjatë

Më tha :-

Ma mbaj dorën

Të lutëm vetëm pak.

Dhe i fola vetvetes

Mendjes i thirra Këtij vocërraku

Duhet t’i qesh fytyra

Dorën ia mbaja

E ngroha pran meje

I thash :- Bëhu im bir

 Do të marr me vete

. Po vëllezër e motra a ke ?

Më thuaj se ku janë

Vrapo, biri im

Thuaju e gjeta mamanë

Dhe të gjithë së bashku

Do të jetojmë, nën një çati

Buzëqeshi vocërraku me sa kishte fuqi .

Kam një motër

 Qe mua më pret

Dhe vëllai i vogël

Qe është akoma në djep.

U nisa më nxitim

Pa e kthyer kokën pas

Nga sot e tutje

Do të bëjë detyrën e mamasë.

Bota le të hesht

Askujt s’do ti jap llogari

 Krenar për prindërit e tyre

Që u flijuan për liri.

/www.QendraPress.com/