Fryma poetike  e së mërkurës me poeten;Sadete HISENI

Ata ishin ILIRË

—————————-

Mes maleve dhe mesdheut,

me madhështinë e natyrës

shqisat e mia kremtojnë zërin e largësisë

Tokë e butë dhe e thellë

kthye me fytyrë deti

Bjeshkë të lara me shira të nxehta

Lëndina pjellore

rrethue me lumenjë bardhët

ILIRIE

Kjo xerree tokë

Popull i pasuruar nga Zoti

Me një paqe të përhershme

Kultivues të shkëlqyeshëm

Peshkatar e detar

Ata ishin të LIRË

në tokat e tyre të mbirë nga bërthama

Të veshur me tradita të vjetra

Besimtarë në tokë, diell e detra

Fise të lidhura me një gjuhë mistike

Pajisur me njohuri të lashta bimore e shtazore

Njerëz që donin festat , dollinë, kangën, verë e peshk deti

Të rrethuar

me perëndeshat e tyre që ua ruanin fisnikërinë

Ata ishin

Popull i lashtë

Por një ditë fryu një murlan i stuhishëm dhe ata ma nuk ishin të LIRË

Dyndje popujsh të largët e të afërt i’a cenuan mbijetesën dhe

Lirinë

Një tufan i tmerrshëm i’a theu krahët anijës së tyre me vela

Dhe

Prej at ditë e sot

valë kristalore

kriposin brigjet e asaj toke

erëra flladitëse i’a puhizën ballin

një populli që mbet i vogël

e i t’kurrun prej shekujsh

Aq sa e harroi edhe emrin e vetë

ILIRI

&   &  &

Andërr mu shtirë shpija

—————————————–

Deshta me të zgjue pa qelë drita

Mallë i ndrydhur në dry

Me i’a ba ni rreth oborrit

Me shkelë në hapat kuturu

Mos troshat e bukës

 vjeme zogjtë i kanë harru

E deshta me marrë vrapin

Me tu sjellë rreth e karrshi

Në lugjet e verdha rreth temeli

Ku flen shpija në vetmi

Oborri si lehë kepe

Jeshili i kishë gufue

 Ishin hupë ferkemat e vjeme

Lulet i paskan zapue

 Ia qela kapakun pusit

Kokën e mbyta në thellësi

 Due me ta ndi damari ujit

Kah rrjedhë currili në ty

I mbshtjellë me pëlhurë malli

 Oh oborri i shtëpisë Atdheut

Pa gardhë pa poqë në ballë

Zdritë sy sytë e fëmijëve

Tu lypë dashni me të dhanë

/www.QendraPress.com/