Fryma poetike e së dielës me poeten; Sanie Tushi RROKAJ

Një rreze besimi .

————————

Sa shumë larg ka fluturuar jeta

Duke qarë nën maskën e një buzëqeshje

Frikë do të ketë mbarimi i ditës

Mbi asfalte e ngrira nga mendimet e tretura !

Si erdhën kohët sa me zemërime

Me makthe mbledhur vite me radhë

Ç’është kjo kohë me kaq tension

Në zemrën time po shuhen fjalë.

Korrupsioni vete e vjen kudo

Në ç’do zyrë në sy s’të shikojnë

Veç të zgjatësh dorën me lekë në dorë

Ky është vesi i ri që të gllabërojnë .

Prandaj o njerëz mendohuni mirë

Ç’do minutë të bëni llogari

Të mos bini pre e këtij ankthi

Që po na mbyt si i mbyturi me shi.

Më ngacmon qyteti ku jetova

Disa vite në rinininë time të kaluar

Ç’do mëngjes miqtë që takoja

Pija kafe buzë detit të trazuar .

Nuk e di pse në ëndërrime më del

S’ kishte asnjë distancë në jetë e shoqëri

Tani jeta është bërë si flluskë sapuni

Nuk do ta dijë njeri për njeri .

Vargjet e mi me gjak zemre shkruar .

Sytë mbushur trishtim e mosbesim

Ikin vitet e plaket jeta

Në një ëndërr të errët

që shtrihet pa zgjim .

Si erdhi kjo botë e rreme

Si rrinë njerëzit karshi karshi

Një thur vargje për natyrën

Tjetri i thur të bukurës dashuri .

Një e shan atë që thur me bukuri

Tjetri i shpërfill të ëmblat fjalë

Veç mllef e urrejtje kudo

Që vetë të dali në vendin e parë .

Dreqi ta hajë s’është fare e drejtë

Kaq shumë mllef në këtë shoqëri

Ju njerëz të drejtë të më kuptoni

Njeriu mendon se ka veç dashuri !

/www.QendraPress.com/