Fryma poetike e së dielës me poeten; Sanie Tushi RROKAJ
Një rreze besimi .
————————
Sa shumë larg ka fluturuar jeta
Duke qarë nën maskën e një buzëqeshje
Frikë do të ketë mbarimi i ditës
Mbi asfalte e ngrira nga mendimet e tretura !
Si erdhën kohët sa me zemërime
Me makthe mbledhur vite me radhë
Ç’është kjo kohë me kaq tension
Në zemrën time po shuhen fjalë.
Korrupsioni vete e vjen kudo
Në ç’do zyrë në sy s’të shikojnë
Veç të zgjatësh dorën me lekë në dorë
Ky është vesi i ri që të gllabërojnë .
Prandaj o njerëz mendohuni mirë
Ç’do minutë të bëni llogari
Të mos bini pre e këtij ankthi
Që po na mbyt si i mbyturi me shi.
Më ngacmon qyteti ku jetova
Disa vite në rinininë time të kaluar
Ç’do mëngjes miqtë që takoja
Pija kafe buzë detit të trazuar .
Nuk e di pse në ëndërrime më del
S’ kishte asnjë distancë në jetë e shoqëri
Tani jeta është bërë si flluskë sapuni
Nuk do ta dijë njeri për njeri .
Vargjet e mi me gjak zemre shkruar .
Sytë mbushur trishtim e mosbesim
Ikin vitet e plaket jeta
Në një ëndërr të errët
që shtrihet pa zgjim .
Si erdhi kjo botë e rreme
Si rrinë njerëzit karshi karshi
Një thur vargje për natyrën
Tjetri i thur të bukurës dashuri .
Një e shan atë që thur me bukuri
Tjetri i shpërfill të ëmblat fjalë
Veç mllef e urrejtje kudo
Që vetë të dali në vendin e parë .
Dreqi ta hajë s’është fare e drejtë
Kaq shumë mllef në këtë shoqëri
Ju njerëz të drejtë të më kuptoni
Njeriu mendon se ka veç dashuri !
/www.QendraPress.com/
