Çaste poetike me poeten: Sanie Tushi RROKAJ .
UDHËTARËT E KOHËS
————————————–
Jam vetvetja e kohës së pa njohur
Udhëtoj në ditët plot re e stuhi
Udhëtoj në diell dhe dritën e hënës
në mes ëndrrash të rreme plot çmenduri .
Ngre kokën shikoj në horizont
mëngjeseve të sapo lindë agimi
kthej kokën nga koha që po ikën
përtej kufirit që ndan botën e trishtimit .
Shumë herë jam e etur për të freskuar shpirtin
por freskia humbet rrugën në errësirë
prandaj jetoj e zh”gënjyer në këtë botë
fluturoj hapat ti vizatoi me ngjyrë .
Në këtë udhëtim të jetës
mundohem ti mar ngrohtësinë
ta shpërndaj si magji e rrallë
aty ku nuk ka qetësinë
Sa kam pritur gjithë kohën
Nëpër agim të purpurt plot butësi
udhëtare duke ecur
Udhëtimet e jetës kanë veç madhështi
Në botë të ndryshme jetojmë
Njëherë diell njëherë shi
Tek njerëzit besimi ka humbur
Është zbehur fjala dashuri.
Kjo botë është mal me përralla
Ah ..sikur të ndalte hapin me plasaritje
Pastaj të ikte me heshje e gëzime
Të ndalte luftërat plot gjak e dhimbje .
Në kohën që kaloi mësova dashurinë
Mësova nga e para gjithçka
Shumë fjalë të thjesht por dhe të rreme
njerëz që kjo botë në udhëtim i mban.
Eci ç’kujdesur hedh larg shikimin
më vinë frymëzimi ditënetëve në pafundësi
ja kthej zemrën pranverës
të shikoj të çelura lulet plot bukuri .
/www.QendraPress.com/
