Çaste poetike festive me poetin:-Gëzim AJGERAJ

BALADË E LULËKUQEVE

————————————————–

Dalin rrënjët tona e shkruhen legjendat

Mbushen shkrepat plisa me zjarr nga zemra

Nis e skuqet toka e skuqen lulëkuqet

Shkrumb prag e votër fusha lule mbushet

Një shkëndijë shpërthen në zemër të Drenicës

E dalë nga gjiri si kumt në emër të lirisë

Është zjarr nga zemra i mbledhur ndër shekuj

Flakë që shpërthen majë fortese të trimërisë

Si një xixë prej stralli pushkë e Ademit

Shkrep e i thirr fisit kushtrim anembanë

Rrjedhës së damarëve bart amanetin

E rrënjëve tona të dheut të arbërit mbanë

Një shtizë bajraku shqipja Skënderbeut

Valim flamurit në beteja për çlirim

Bashkon zogjtë e saj drejt një qëllimi

Për ditën e pa ardhë për një bardhësi.

2.

I etur për dritë e për bardhësi

Sepse territ shekullor i duhet flijim

Për tokën mëmë me diell e dashuri

Pavdekësi lulëkuqeve deri në amshim

Zjarri i trazuar seç përvëlon në gji

Mote me dhembje ku hanë mishi hekur

Liria matanë gjakut digjet në largësi

Kërkojnë malet këngë pa zë të mekur

Dhe dora mbi vetull e me syrin pishë

Me plisin mes shkrepash me bubullimë

Për ditën e bardhë legjendë ardhmërive

Do vijë dritë me lulëkuqe dhe pa oshëtimë

Nis e del zemërimi nga etja shpërthim

Dhe kënga ndër male dhe zjarri në gji

Në netët e gjata vëngër e me drithërim

Me rrugën e nisur do të ketë bardhësi

3.

Nis shkrep shkëndija e merr xixa stralli

Del nga placë e kombit legjenda e trimërisë

Bën pritja fortesë duke zënë pritën djallit

E bën një legjendë e i prinë tërë vegjëlisë

Nis shkrepin rrufetë e merr oshëtimë mali

Mbushen shkëmbinjtë plot përplotë me gryka

Ku rritet trimëria e ku ka xixa stralli

Ku gjëllin fis i arbërit plot përplot me nipa

Vdekja për atdhe vjen e parakohshme

E bënë një legjendë vendit të altarit

Lëshon rreze drite e shkëlqen me yjet

E i ndalë rritë djallit i bën pritë barbarit

Marrin shkëlqim lulet ngritet lapidari

Rilind për së dyti legjenda jonë e gjallë

Është mars drite e diell i çdo shqiptari

Të mos harrojë atë gjak ta ndiejë me mall

4.

Shkëlqimin e moçëm e nxjerr harrimi

Damarët e fisit ku ka rrënjë shkëlqimi

Nis koha udhën me djemtë e lirisë

Shkëlqen plisi e shkëlqen trimëria

Mjaft i bën sehir pritjes dhe durimit

Etje e kalitur përvëlon akte ëndërrimi

Durimit të tepëruar e kohës së harrimit

I erdhi kohë e keqe ikën dhe zhgënjimi

Pritjes sonë fërshkëllojnë grykëhollat

Tërbohen karpatet na i kërkojnë kokat

Pritja jonë e gjatë harbohet zemërimit

Nxihet zihet qielli e përskuqet toka

Gjelbërohen malet e rriten micsokolat

Për një ditë shpresë për një këngë lirie

Të zhbëhet robëri e moçme këtyre anëve

Të zgjohen zemrat tona me ëndrra dashurie

5.

Për një liri të amshuar gatitet betimi

E shkrepin shkëndijat merr dritë atdheu

Një klithmë toke është zëri i lulëkuqeve

Zgjohet malli peshë si me Skënderbeun

Shkrep zjarri ynë me një dorë mbi vetull

Dhe zogjtë fluturojnë duke kërkuar

Zgjim të atdheut mbi flatrat kuqezi

Na prijnë në beteja trimat e amshuar

Për zogun e Vlortë ku ruhet vetimi

Japin besë kullat pushka e më trimit

E na vijnë mërgimet na e marrin mallin

U lumtë ajo dorë thërret Ismail Qemaili

Marrin oshëtimë malet e ajo shënjestër

Del zogu i Jasharëve e bart amanetin

Një kushtrim këtij dheu me duf mallëngjimi

Nis udhë Kosova udhën kah liria

6.

Na mbyti o Zot pritja na vërboi errësira

Mbushen udhët gjurmë si në shkretëtira

Mbetën pritjet varur pragje të mërgimit

Dryri titanik eshkë e në kohë të vështira

Na shitoi nata për dritë e për diell

U vërbuan udhët mbathcat dhe ky qiell

Mbetën pritjet udhëve të harrimit

Një pritje e gjatë i bën sehir pendimit

Mbetën boncë gjaku etje Satanai

Lumë e luluëkluqe plot rrodhi jeta

Dhe një plagë e moçme iu desh mallkimit

Udhët e mërgimit i shuhen Perëndimit

Dhe për pak dritë shkëmbinjtë i skuqëm

Dritë u bëmë gjithandej maleve të lirisë

Baladën e lulëkuqeve me mall e kënduam

Dritë u bënë kullave gjak i djalërisë

7.

I skuqëm gjethet në dimër dhe në verë

Nga palca e ashti i dhamë emër vetvetes

Tek ngrihen qiejtë fluturoi dhe shqiponja

Seç i dhanë dëshmorët tjetër kuptim jetës

U shfaq Satanai i zbritur nga karpatet

Nis e u skuqën fusha male e qielli

Nga majet e fisit prapë shkrepi rrufeja

Dhe i bëri pritë furtunës e dalë nga dielli

Deshi t’na i shkul rrënjët e fisit nga votra

Shkrumbit nëpër kulla dhe tokës me varrre

Oxhaqet si lisa si qëndresë përjetësie

Shtohet fisi ynë është rrënjë dashurie

Gjatë e ruajtëm palcën ashtit na rrodhi

Në fisin e arbërit ku i pari e mbolli

Damarëve të gjakut e bartëm flijimin

Kobra e zezë iku sall gjak e vrer volli

8.

Besa jonë e madhe ma e shtrenjtë se jeta

Vdekja bën sehir udhë kah e vërteta

Dhe kjo fjala jonë pengë e betimit

Magjeps dashuria për udhët e shpëtimit

Ti i bashkon dëshirat kah agon e vërteta

Kah rrezet e diellit ku zbardhëllon dita

Kah zbardhin agimet aty ku ndrydhet jeta

Larg atij mallkimi ku ka grila prita

Ti je amaneti i tij e fjala e jonë

Etje dhe ëndërr bashkë rrinë gjithmonë

Na prijë drejt fitores tok rreth më trimit

Aty ku gjen prehje dhe fjalë e betimit

Ti je ëmër betimi për liri me diell

Pyll plot me lisa dritë mes oshëtimash

Krismat iu ndien adheut të pushtuar

Dritë nëpër prita kah mbushëllojnë kullat

9.

Dalin rrënjët tona në një fushë mejdani

Siç del erë nga deti nga mali nga qielli

Rrjedh bonca e gjakut e skuqet vatani

Marrin udhë legjendat ku i ka rrënjët dielli

Ky shpërthim yni i futi ethe Satanait

Morën bishat ikën udhët kah karpatet

Eshtrat mbyllur në dhe aty i ka rrënjët krimi

Gjurmët e terrorit janë kodrat e varret

Kënga jonë ndër male liri e vatanit

Flamur përmbi shkrepa vdekje e Satanit

Ku oshëtijnë grykat aty rri dhe trimëria

Bashkë me shqipen flatroi qiellit liria

Ëndërr shekullore për një Ditë të Mirë

Errësirë murtaje seç i vërboi këto troje

Po kënga s’ u shua as nami e trimëria

Në rrjedhë gjaku, rrodhi damarëve liria

Zvicër, 1999

/www.QendraPress.com/