Çaste poetike me poeten;Farie BISHA

Kur nuk mund të pikturoj…

—————————————

atëherë, ajo që më mbetet, të paktën,

është të shkruaj diçka të bukur

nën heshtjen e hënës.

 Trupi çlodhet si një felin i Savanës,

ndërsa mendja shkëputet nga përditshmëria

, purgatori i jetës.

 Pa e kuptuar, lodhja —

 demon i së vërtetës —

më shtyn në një ëndërr,

në një paralele formë tjetër.

Dua të ngjitem shkallëve,

 të shoh qiellin,

 të kap pafundësinë me dorë…

Por lartësia s’më bind.

 Vizioni mbetet i pjesshëm,

si harku i një dashurie të vjetër,

për një perëndim të flaktë,

të denjë për ngjyrat që i përkasin.

Herë pas here kthej kokën,

botën nga lart ta shikoj.

 Dëshirë e përhershme,

madje edhe kur jam zgjuar.

 Këndvështrimi im,

i rri jetës

si kapiteni stuhive të detit,

të shumëzuar me rrënjën katrore të zemrës.

 Mendimi ndriçon si vetëtimë,

mbështjellë me misterin

e agimeve të shpresës

Farie Bisha. Luzern 16.1. 25

/www.QendraPress.com/