Fryma poetike e së dielës  me poeten;-Liljana NDONI

Kur vdes koha

—————————-

Në buzëqeshjen e lehtë tundë kokën me psherëtimë,

Dashuria shikonte kohën që i kushtonte dhe qeshte,

Ironia e fatit ja mbyllte sytë të vërtetës me pohim,

E kundërta qesharake në një univers e mashtronte.

Në brishtësinë e një gruaje vdiq për një mometë,

Zgjohet kanibalë nga etjet për gjak e vë në prehë,

Në komedinë e jetës si të vuajtur modestia zë vend,

Në pjatën e mishit dhe verën e vjetër fillon e shprehë.

Lulëzoi përsëri mbrëmja ,pa ligje për tu respektuar,

Si një Zotë që disponon sikurse kur i del Hëna,

Por më pas ,gjumi zë në cepin e një zemre të dashuruar,

Dhe koha u përpoq ,por u shkatërruan se orët ishin të zëna.

Në hënën magjike që emocionet dogjën kohën,

Vallet me ëndrra të zhgënjyera poezive mbetën,

Ndërsa koha po vdiste dashuria mbeti pa strehën,

Diku e ndjenë si një profum dhe me kujtimin e sai të trishtë ti ecën..

/QendraPress.com/