Fryma poetike e se mërkurës me poeten;-Asie Duka METUKU

Liturgjia e mungesës

——————————-

Mos më kërko në fjalë të qarta.

Unë jetoj në gërmat e pashkruara.

Në atë hapësirë ku heshtja rri pezull,

si një besim që ka harruar objektin e vet.

Unë nuk kërkoj dritën.

Unë kërkoj zjarrin që e dogji,

hijen që ajo la pas

në fytyrën e një muri që s’mban dot as kujtimet.

Çdo përgjigje më është dukur

si një dorë që prek sipërfaqen e një thellësie

që nuk do të preket.

Nata?

Nata është gjithçka që kam ditur ndonjëherë vërtet.

Jo për t’u fshehur,

por për të jetuar pa iluzionin se dielli është më i sinqertë

se një hije që qëndron përballë dhe nuk lëviz.

Nuk dua të kuptoj më.

Sepse kuptimi është një rrjetë që kap veç ato gjëra

që kanë harruar të fluturojnë.

Dua të humbas.

Të humbas në atë zbrazëti që nuk kërkon emër.

Sepse vetëm atje,

vetëm në zbrazëti,

kam qenë ndonjëherë plot.

/QendraPress/