Çaste poetike me poeten;Nita BARDHI

TRI HIJE E GJYSMË

——————————-

Në mesnatë

ndejti në verandë vetëm.

Ajo,

me tri hije e gjysmë prapa

sheshonin sekretet që s’ia mbajtën kurrë njëra-tjetrës.

E vogël,

e brishtë

i hidhej në shpinë guximit

teksa ai vraponte butë shtigjet që s’i kishte pa kurrë.

I fliste të gjitha gjuhët e botës me buzëqeshje.

Gëzohej me karamele,

qante kur s’shihte përreth zemra

dhe priste fajet ti përcillte me përqafim.

Asnjë e metë

në hijen

që lëkundte shilarësen e oborrit tim.

Me shtat që i hedhej,

me frikë pa emër

e lojën që iu duk që s’duhet të luante më,

qante për karamelet

e gëzohej kur s’kishte zemra përreth.

Plot të meta

të dukshme vetëm për dy sy në botë.

Pas fajeve

përqafim nuk donte,

hija e mbyllur

bashkë me fjalët e veta

mes muresh që pëshpërima i shponte.

Me habi çeli mëngjeset

mbylli mbrëmjet

teksa nuk shihte shtatin e vet në pasqyrë.

Asnjë karamele,

plot faje pa përqafim,

pafund zemra përreth,

por secila shmangte shigjetën e saj.

Kapte fatin përfyt

hija që bridhte pa vetveten

qytetit mes e skaj.

Jo e plotë,

rehatshëm mbërthen këmishën e qepur me të metat e veta.

Me karamele bën gushore në qafë,

mban orë në dorën e fatit,

lë shenja buzësh nëpër faqet e fajeve

e i flet të gjitha gjuhët e botës me sy.

Shpon me shigjetë çdo zemër

teksa në shënjestër ka të veten.

E ulur në verandë

bashkë me dritën që pluskon

rrin e pret gjysmën tjetër.

Athua pas sa dhjet’sheve

do t’quhet hije e vjetër?!

/QendraPress/