Çaste poetike me poeten;- Afërdita Bashota-PODVORICA
ZËRI NË HESHTJE
—————————–
I. Si dje ,si sot
Pse si dje e pse si sot,
Asnjë dritë, veç terr e lot?
Kush ka faj? A thua shteti,
Që s’e ndal dot as tërmeti?
Populli s’qeshi kurrë me shpirt,
Jetën e ngrysi duke prit.
Punë bëjnë veç për interes,
Jo për nder, as për besë.
Si dje, si sot — e njëjta plagë,
Shpresa tretet, zemra thatë.
Të varfër jemi, të harruar,
Nga një gjarpër gjithherë sunduar.
Por një ditë, pa zhurmë, pa thirrë,
Do të ndriçojë një ag më i mirë.
Dhe në heshtje, fjala do lulëzojë,
Kur vetë të udhëheqë e mirë të shkojë.
II. Heshtja Flet
Në çdo shtëpi ku shpresa tretet,
Një zë i brendshëm ngadalë ju flet.
Jo me britmë, as me zemërim,
Po si një lutje me durim.
Heshtja s’është bosh, as frikë e thjeshtë,
Ajo mban brenda fjalë të pashpresë
Ëndrrat që flenë nën hi të harruar,
Janë zjarr i butë, ende s’janë shuar.
Se fjalët vijnë kur dhembja rritet,
Kur syri qan, po shpirti s’fiket.
Atëherë, nën hije e nën stuhi,
Rritet një lule — quhet liri.
III. Padrejtësia
Padrejtësia ecën pa zë,
Si hije nate nën dritë me hënë.
S’ka fytyrë, por gjurmë lë,
Në sofrën bosh, barku pa asgjë.
Një i pasur ngrit pallat,
Një i varfër, s’merr dot një shtrat.
Ligji fle, kur pasuria flet,
E drejtësia, shpesh… nuk mbërrin vet.
Në gjyqe rrin e mban anën,
Kush ka pushtet, jo kush ka plagën.
Dhe fëmijë rriten me pikëllim,
Kur shohin se drejtësia është mashtrim.
Por zemra s’mësohet me këtë plagë,
As loti s’pranon të bëhet vajë.
Një ditë, si era që çan degën,
Do të vijë e vërteta — me të vërtetën.
IV. Dritë e Vogël
Në zemër ndez një dritë e vogël,
Si flakë qiriri në një natë të vokët.
S’ka zhurmë, por mban shpresë,
Në çdo ditë të re nuk do të heshtë
Në duar thjeshtë, punë e nder,
Në sy një shkëlqim i bukur të mbetë.
Kjo dritë ngre ura nëpër errësirë,
Dhe ndan terrin me një anë të mirë.
Nuk është fuqia e madhe që dridh botën,
Por një frymë që ngre njerëzit për të zotin.
E vogla flakë, sa pak e çudit,
Por e madhe mban të ndritur atë shpirt.
V. Kur Zgjohet Populli
Kur zgjohen ata që flenë,
Shpërthen drita që s’thuhet me fjalë.
Zëri i tyre jehon si stuhi,
Që shemb muret e errësirës e ta thotë në sy.
Nuk është dhunë, por fuqi e urtë,
Një zemër e lirë, herë e fortë dhe e butë.
Kur bashkohen duart në një fjalë,
Lëviz toka, këputën çdo prangë.
Në sytë e tyre shkëlqen një dritë,
Që çon drejt një të ardhme të ndritë.
Kur zgjohen ata që flenë gjumë.
Nis përjetësisht ndryshimi i shtetit shumë.
/QendraPress/
