Fryma poetike e së mërkurës me poeten;-Miranda KABASHI

VETMIA E NJË NATE

 ————————–

Petale trëndafilash flenë mbi tavolinë,

qirinjtë e fikur,

në fund shandanësh tretur.

Në hijet e duarve pas lojës

me violinë disa gota vere,

 me shenja buzësh mbetur.

 Këmishën pas dere,

e vesha këtë natë,

të ndjeja ngrohtësi

 në trupin e vetmuar.

Dhe koha e ndarjes,

 kyçur në sahat,

e zbehtë si një yll

 në qiellin e harruar.

Nga dritaret hapur,

 hëna dhuron dritë,

errësirë e muzgut,

 shtegut arratisur.

 Sytë e dëshpëruar,

 fshehur në një pritë,

mendimet e mia,

gjithçka rokullisur.

 Në orët e vona,

s’di pse vjen si hije,

murmurimë e erës

më sjell zërin tënd.

 Kur ti më afrohesh,

puthja më ndez shije,

dhe kur më largohesh,

shpirti vetëm dhemb. /QendraPress/