Çaste poetike me poeten;-Marsela IDRIZAJ

Nuk lexoj më asgjë prej botës,

veç dritës që dridhet ne sy .

Kur ngren një qiell të fshehtë ,

një det që mbytet çdo çast aty.

Shpirti flakë pa trup,

kufijtë tek puth I zbut.

Mallit mërgimtarit ngjan

amanet ti ven kockat matanë.

Në tokën ku hiri kthehet në këngë,

T”ia ngrohë përjetësinë dielli ,

ku mbi eshtra trëndafila te mbjelli.

Cdo gjethe qe shperthen

Në kujtimin e dritës së parë ta sjell.

/QendraPress/