Çaste poetike dhe artistike me shkrimtarin;-Gëzim AJGERAJ

Prizreni, paqja e gjetur nën peshën e kujtesës

I.

Arkivi i rinisë së pafundme

Ai që zbriti në Prizren nuk ishte një hije, por një grumbullim i vetmuar i kujtimeve. Për dekada, që kishte jetuar në qytete të huaja, duke mbajtur Prizrenin si një Arkiv të Paprekshëm në thellësitë e shpirtit të përvëluar.

Tek Sheshi i Qytetit, ai nuk pa një shesh, por një “fletë gjethi” të hapur, një metaforë e kujtesës, por e vërtetë, për kohën e tij.

Këtu ishin të mbledhura pranverat e rinisë idealiste, ai guxim i zjarrtë që i kishte thirrur për ditë të bardha. Këto kujtime ai i shpalosi një nga një, dhe në atë shpalosje nuk ndjeu thyerje për rrugën e tij, por një forcim të ftohtë të vullnetit.

Kalldrëmet e gurta, ku kishin ecur motet të liga e të mira, nuk ishin dëshmitarë vetëm të sakrificës, por të Qëndresës së Përhershme. Breznitë që dhanë gjak e jetë për të sotmet e lira dhe heronjtë e bronztë që falën jetën, ata nuk kërkonin ndjeshmëri; ata kërkonin vlerësim e respekt. Për herë të parë, ai nuk e ndjeu peshën e tyre si faj, por si një trashëgimi të detyrës që duhej transformuar në veprim.

II.

Gjetja e freskisë së vërtetë

Ai u ul nën hijen e Blirit, pranë Lumëbardhit. Aty, kishte ardhur për të ndarë dhimbje e mall. Ky ishte momenti i vërtetë, ai takim i pashmangshëm me veten e tij.

Dhimbja dhe Malli ishin të pranishëm, të rëndë si vetë bjeshka. Por, ndërsa vargjet e historisë i pikuan si kohë të lavdishme, një ndërgjegjësim i mprehtë e pushtoi:

Ai kishte ardhur për të shuar Mallin, por Malli ishte thjesht Kujtesa e Vullnetit të tij. Ai ishte i nevojshëm.

Ishte i heshtur, i mbytur nën flladin e përmallimit, por kjo gjendje nuk ishte fatale. Mbytja ishte vetëm faza para frymëmarrjes së thellë.

Ai ndjeu freskinë e Lumëbardhit, freski që rrëshqet plot jetë nga Sharri.

Kjo freski, e përjetshme dhe e pamëshirshme, i tregoi se jeta, si uji, nuk kthehet prapa.

III.

Kthimi si Angazhim

Në atë çast, nën hijen e Blirit, ai mori vendimin e stij të vërtetë.

Prizreni, më i bukuri, më i miri, nuk ishte një muze ku ai duhej të vinte të qante, por një vullnet ku duhej të investonte.

Malli ishte shndërruar në Energji.

Ai nuk do të jetonte më mes nostalgjisë së shtëpisë së përmalltë dhe zbrazëtisë së qytetit të huaj. Do të merrte peshën e Mallit si një Hapësirë veprimi, duke e ditur se kthimi i tij i vërtetë nuk do të ishte fizik, por një angazhim i ri drejt asaj ‘dite të bardhë’ që vazhdonte t’i bënte thirrje.

Ai u ngrit, duke lënë Blirin dhe Lumëbardhin pas.

Prizreni mbeti i mbyllur brenda tij, jo si një plagë, por si një Vlerë e Vullnetit të pa shuar për ëndrrat e tij.

Nëntor, 2025

/QendraPress/