Çaste poetike me poetin;-Gëzim AJGERAJ

Drita që s’pushoi kurrë së udhëtuari

(Elegji për mikun tim të ndjerë: Ibrahim Skenderi)

———————————

Në Opojën e heshtur, ku malet rrinë si rojtarë të lashtë

të kujtimeve tona,

u përkul sot një pemë e lartë.

Era e Sharrit e mori lajmin

dhe e shpërndau mbi fshatra,

si një ortek i butë pikëllimi

që zbret pa zhurmë,

por mbush gjithçka me mungesë.

Ibrahim,

ti që ecje me dritë në duar

si me një enë të brishtë uji,

nga e cila pinin brezat,

tani je vetë burimi që rrjedh

nën gurët e kujtesës sonë.

Ti i dhe ngjyrë vendlindjes

si piktorët që prekin me gishta qiellin

dhe e shpërndajnë atë nëpër krahë fëmijësh.

Në çdo shkronjë që mësohej

në bankat e drunjta,

ishte një rrahje zemre e jotja;

në çdo libër të vogël me poezi

ishte një thërrime drite

që ti e hiqje nga vetja

për t’ua lënë të tjerëve.

Oh, mësues i heshtur,

sa herë që shkruaje për Opojën,

vetë malet dukej se afroheshin

të dëgjonin fjalët e tua.

Guri i Brrutit merrte aromë librash,

rrafshi i Sharrit zgjaste duart prej bore

për t’i kapur vargjet e tua

që binin si qëndisje dritash

mbi bardhësinë e dimrit.

Ti nuk kishe veç fjalë,

kishe frymë që ndizte qirinj

në mendjet e fëmijëve.

Kishe penën që ngjante me një dritëz të gjatë,

që s’e ndalte dot askush:

as vitet,

as lodhja,

as heshtja që vjen pas mbrëmjes.

Në dhomat ku mësohej

shkrimi i parë shqip,

ti ishe si një pemë me rrënjë të thella,

që ushqente tokën

me historitë e saj.

Çdo monografi që shkrove

ishte si një gur tjetër i vendosur

në themelet e kujtesës sonë kolektive.

E megjithatë, Ibrahim,

asgjë nuk të ndali as në moshën kur duart

s’njohin më shpejtësinë e rinisë.

Ende shkruaje,

si të ishe duke mbajtur një premtim të vjetër

që ia bëre vetes fëmijë:

të mos e lëshosh dritën të bjerë në tokë.

Sot,

kur fëmijët e tu të dikurshëm

janë bërë prindër,

kur librat e tu preken nga breza

që s’të kanë parë kurrë,

ti je kthyer në një udhë të fshehtë drite

që i çon të gjithë drejt dritares së dijes.

Dhe në këtë pikëllim

që na ngjan me një oqean të gjerë,

ne e dimë:

asgjë nuk shuhet vërtet

nga ai që ka ndriçuar kaq shumë.

Ti ike vetëm nga ana e dukshme,

ndërsa ana jote e padukshme,

ajo prej poezie, prej fëmijësh, prej maleve,

prej dashurisë së gjatë sa 76 vjet punë e jetë,

rrin pezull në ajër

si një dritare që nuk mbyllet kurrë.

Drita jote s’ka rrugë për t’u shuar, Ibrahim.

Ajo ecën nëpër Opojë,

ngjitet nëpër re,

ulet mbi çatitë e Brrutit,

prek librat e shkollave,

zgjon buzëqeshjen e nxënësve,

ndriçon fletoret bosh

që presin fjalët e ardhshme

të një fëmije që ëndërron.

Dhe kështu,

me një qetësi të thellë si e mbrëmjeve të Sharrit,

ti mbetesh.

Mbetesh si frymë,

si ngjyrë,

si rrënjë,

si këngë e pambaruar e vendlindjes.

U prehtë në paqe drita jote, mësues i maleve.

U prehtë në paqe, por kurrë mos pusho së shndrituri.

Sepse drita e Opojës,

drita jote,

është e pashuar.

18. Nëntor 2025\

/QendraPress/