Çaste poetike me penën brilante të poetit ;-Gëzim Ajgeraj

ZËRI QË S’U NDAL KURRË

(Poezi e frymëzuar nga kronika

e një idealisti: Qazim Thaçit)

Në hijen e historive të mëdha,
aty ku rrallë bie drita,
u lind një zë që nuk kërkoi famë,
por ngjalli epoka.

Nuk ishte romancë shekullore jeta e tij,
por dramë e ngjeshur si gur i rëndë mbi zemër të kohës.
Një jetë që nuk u mat me vitet,
por me plagët dhe fjalët që la pas.

Qazimi, zëri që ecte nëpër dekada
si një qirinj i ndezur në tunel, me dritë të hollë,
por me guxim të pakufijshëm.

Fjala e tij s’kishte nevojë për lavdi,
as për dorë që ta ngrejë.
Ajo ecte vetë, ecën si një ushtar i heshtur në shi,
si një dëshmi e fortë e kohës që ai jo vetëm e jetoi,
por e mbijetoi me thikën te fyti.

Në çdo faqe rri fryma e tij,
një frymë që nuk u tremb nga errësira,
një frymë që i dha jetë epokës kur epoka vetë dridhej.

Ai e tha atë që ndjeu, atë që mendoi,
atë që të tjerët nuk guxonin ta përmendnin
as në mendje.
E tha fjalën edhe kur ajo mund t’ia priste jetën,
atë ditë, atë orë, atë çast.

Fjala e tij
shpërtheu nga errësirat e robërisë
si një flakë e fshehtë
që ndizte shpresë në hapësirat shqiptare.
Dhe shpresa merrte trajtë zëri,
zëri trajtë drite, drita trajtë lirie.

E nesërmja nuk i ishte premtuar, por ai prapë ecte.
Nëpër mote barbare ku sa qel e mbyll sytë

Fikej qiriu,
nëpër sheshe ku dhuna kishte rrënjë,
nëpër hije që kërkonin ta zhduknin,
ai doli ballë tyre,

një hije drite mes hijesh errësire.

Pastaj erdhi lufta,
ajo që i kthen njerëzit në legjenda
Ai nuk u bë as perëndi, as viktimë.
Ai u bë Zëri i Luftës.

Kronikat e tij,
fjalët që i derdhte si rrufe,
udhëtuan më larg se hapat e vetë trupit të tij.
Prekën qendra botërore,
u ngjitën mbi tavolina të fuqishme,
u bënë gjuhë e një kombi që digjej
në jugun e Kosovës.

Me çdo raport, ai ngrinte një varr
dhe ringjallte një shpresë.
Me çdo fjalë, ai i tregonte botës:
“Shikoni!

Ne jemi gjallë!
Ne po vdesim për liri!”

Dhe bota dëgjoi,
sepse ai nuk raportonte,
ai jetonte flakën.

Kur pluhuri i luftës ra,
e gjeti përsëri në këmbë,
të lodhur, por të pathyer.
Dhe ai s’u kthye në heshtje.
Ai ndërtoi sërish,
media që shndërronin errësirat në dritë,
shoqëri që mbanin gjallë kujtesën.

Nuk iu përkul erërave politike,
as dallgëve të interesit.
Ai mbeti i lirë,
më i lirë se ata që flasin për liri,
më i fortë se ata që përmendin guximin.

Pastaj mbërritën vitet.
Ato që rëndojnë mbi çdo njeri,
por jo mbi zërin.

Sepse zëri i tij ishte gur i historisë,
arkiv i shpirtit të kombit,
dëshmi e atyre që rrezikuan gjithçka
për të mos humbur asgjë.

Arkivat flasin akoma:
rrëfime të shkruara me nxitim,
me duar të ngrira,
me frikë në shuplakë, me shpresë në sy.
Ato dokumente të çmuara,
edhe me ndonjë lëshim njerëzor,
ruajnë të vërtetën e një kohe
që nuk falte askënd.

Dhe kushdo që hyn në to,
sikur hyn në brendësi të luftës—
sheh rrezet, erën, qirinjtë e thyer,
sheh Zërin, atë zë që s’u tremb kurrë,
atë zë që ishte dhe mbeti qenie më vete:
Qazim Thaçi.

Sepse ai nuk ishte thjesht njeri.
Ai ishte jehona e lirisë.

Dhe liria,
sa herë merr frymë,
ende thotë emrin e tij.

2025