Poezi festive në ndërrim motmotesh me poeten.-Valbona HADRI

Në kalldrëmet e dritës

————————————

Në qytetin e serenadave

ndjeva, pashë, shijova tingujt e kitarave të dashurisë.

U vesha me tinguj dhe këngë dëbore,

në taverna të vjetra me mure dimri.

Këngëtarët vijonin t’i këndonin ende pranverës

dhe ngrinin dolli me gotat plot.

Kishte aq shumë hare dhe valle sirenash,

sa unë e harrova dëborën e parë.

Ah, sa i doja rrugicat e saj,

historinë e shkruar nëpër kalldrëmet e gurta,

ushtarin e atdheut

dhe diellin e munguar në malin e Moravës.

Abc-ja e shkronjave shqip

po na priste përballë.

Unë fola me të

dhe u ndjeva e gjallë.

Tërë mbrëmjen shëtita mes heronjve të bronztë.

Folëm për abetaren, për mësuesit e dritës,

dhe nuk jam çmallur akoma.

Më ishte bërë fjala dritë

dhe trupi – një paqe.

Diku, në mes gurëve, gjeta një fjongo të bardh.

Atë çast, përjetësia brenda meje kishte hyrë.

Qyteti i lashtë më kishte bërë bijë për shpirt.

/QendraPress/