Me poezinë poetes :Manushaqe Hoxha Laçi

Fajtorë, pa faj!

Në fund të vjeshtës, një ditë në dhjetor,

kur trishtueshëm dimri po hidhte rrënjë.

Rrinte strukur dielli si lulja në dëborë.

Në ditët e zymta e netët pa hënë.

Nuk e di mëkatin, dënimin në embrion.

Në momentin e ngjizjes a në të tijin krijim.

Bota mjerisht u pushtua me koronë.

Globi u burgos, mbyllur në izolim.

Fillimisht dëgjuam ca pëshpëritje frike.

Nga virus korona toka po mbulohet.

Njerëzimi zbaton shumë rregulla e ligje.

Të zhduket ligësia, bota të qetësohet.

Të na dënojê kërkon, si fajtorë, pa faj.

Për shpirtrat e lirë nuk ka burgje jete.

Shtriji krahët qetësi e mbulo çdo skaj.

Të gëzojmë të gjithë, nga foshnjat në djepe.