Çaste me krijuesit prizrenas;Shpresa Gashi Zurnaci
NËNË E SHKRETA
Vitet ecin koha shkon
Por kujtimet s’ikin kurrë
E mban gjallë dashni e saj
Këndon nënëshkreta zemër gur
Dikur kishte plot shtëpinë
Tre djem, burrin e nuse t’re
Kishin gëzim e dashuri
Qeshje tallje e hare
Por një ditë iu përmbys bota
Kur ia morën djem e burrë
Djemtë e ri n’lule t’rinisë
Që atëherë nuk i pa kurrë
Lufta qe një kob për ta
Mallkuar qofshin këta mizorë
Të vetmuara mbetën gratë
Si kjo nënë që mbet e gjorë
Priti gjatë me lot në sy
Por në fund shpresa iu shua
Ajo tash kërkon drejtësi
Për familjen që iu shua
Ajo prapë qëndron e fortë
Shtëpinë e shndërroi në muze
Foto t’fëmijëve e të burrit
Kujtim vellon e nuses re
Ajo flet me ta çdo ditë
Me hije e fantazma në shtëpi
E mban gjallë kujtimi i saj
Malli e dhimbja për fëmijë
Ajo kujton kur qenë të vegjël
Sesi ia mbushnin shtëpinë plot
Dashuri e gëzim pa fund
Ata ishin e gjithë kjo botë
E tani flet me fotot e tyre
Edhe rrobave u merr erë
I ndjen zërat nëpër shtëpi
Puthjet e përqafimet si çdo herë
Ajo pret çastin e fundit
Kur dhe vdekja ta rrëmbejë
Do i hapen dyert parajsës
Atje familjen do ta gjejë.
