Çaste me penën e artë të dekadës;Gëzim Ajgeraj
ÇASTE ALPIKE
——————–
Çasteve të vetmisë së heshtur
I gris copëzat e mallit të udhëve
Dhe te këmbët e bjeshkës Alpike
i gropos një nga një
në gropën e shpirtit
të shkrumbuar
E me borën e paktë
të dimrit të thatë këtu në Alpe
I ngrij një nga një kujtimet
Për t’i ruajtur në sirtarin e shpirtit
Si relikte të një ikjeje të madhe
në gjeografinë e botës
Nëpër dritaren e vetmisë
Shikoi çastet se si pëlcasin një nga një
Si kristale të akullta
Përpiqem t’i kap ato
Me fluskat e mallit që bien një nga një
E mbi kronikat e bardha
T’i shkruajmë letër mosharrimit
Dhe me flatrat e mallit
T’i nis përtej shtatëdhjetë e shtatë bjeshkëve
Të na e ruajë pritjen e kthimit
PO IKIN ZOGJTË E PRANVERAVE
TË VERDHA
————————————————
Ikin zogjtë me vajin e stinës së verdhë
Po shkunden dhe pragjet e fundit të kullave
Me qerpikët e strehëve me pranverën e verdhë
Po ikin dhe zogjtë e fundit ikjes së përmalltë
Dhimbjes që copëtohet me copëza udhe
Dhe me ikjeharrimin që vret gjeografive
Shihni si zbehen pranverat buzë kullave
Zjarrshuar tërësisht në mallkimin e mallit
Kthetrave të pritjes i zbehin motet
Harbuar ka furtunë e malluar e udhëve
Shteri dhe damarët e fundit të lagjes
Le të thahen dhe këto etje të mallkuara
Gjeografi e trishtë ikjemallkim udhë
Thatësi e verdhë harboi kullave
Po zverdhen dhe pipat e fundit të pranverës
Ikja ka veshur rrobat e shpresës përtej larg
Virusi i udhëve ka pushtuar kokat e kolektivitetit
Oxhaku në vatër u shua
Prapë ikja erdhi virus, edhe kësaj pranvere
MË DJEG KY MALL
—————————-
Më djeg ky mall e më vlon në gji
Jam pengu i saj që më mban rob në dekada
Rëndojnë këto udhë botës në arrati
Ndoshta, do të bëj mirë edhe ty t’i pikturoj përpara
Më djeg ky mall orë e çast e ikën
Nga dhembja ime që s’më ndahet dot
Ikën përtej e kthimeve të mia u zë pritën
Të paktën ca dëshira të t’i sillte ty sot
Me vlon ky mall si vorba mbi pushin me hi
Për fëmijërinë e lënë diku në kullë
Më djeg ky mall e ndahet viteve në arrati
Për ditët e rinore që s’i shijova kurrë
Më djeg ky mall i heshtur në brendi
Për miqtë e mi të paktë e të mirë
I kam ca kujtime që me ta t’i rishfletoj
Në mos ka mbetur e pashkruar ndonjë dëshirë
Më vlon ky mall e më përvëlon
Për njerëzit e mi atje ndër kulla
Kam dhe shumë llafe e plot mirësi
Të ulemi këmbëkryq mbi postaja në oda me burra
Më vlon ky mall e digjem nga meraku
Në mos më ngelet dhe shumëçka pa e thënë
Kam frikë se ndokujt mund t’i ngelet hatri
Prandaj, digjem nga meraku, këtyre udhëve peng i zënë
