çaste poetike me penën e artë prizrenase; Gëzim Ajgeraj
PASKAN IKUR TË GJITHË PLEQTË NË MALËSI
Ikën edhe pleqtë e lagjes një nga një
Si frutat e pemës kur bien në vjeshtë
Zbrazur mbetën kullat s’ka kush t’u lëshojë një zë
Të ulet tek oxhaku e të ndezë një cigare me eshkë
Ka kohë që kjo dhembje shpirtin ma gërmon
Sa e sa pleq kur ika i lashë në Malësi
Dhe sa herë kthehem shumë nga ata më mungojnë
S’mund t’i takoj kanë ikur në përjetësi
E dhembshme është ikja dhe mungesa e tyre
Vendi ku çdo herë uleshin tek na përcillnin larg
Se si më nxjerrin mallin e kujtimeve e loti rrjedh në fytyrë
Në kthimin tim që vendin e gjej të zbrazët
Se si paskan ikur një nga një pa u thënë lamtumirë
S’kishim faj ne e as ata, kurbeti na kish harruar
Dashuria për ta, oh ç’ma ndez dëshirën
Të ulem në vendet e tyre e një nga një për t’i vajtuar
Ah, ç’shëmti e zezë i paska rënë lagjes!
Dhe odat në kulla shkretuar qenkan e tharë
Paskan ikur nga kjo botë të gjithë pleqtë në Malësi
Ç’mungesë ndjeva, të ndërroja disa llafe për mall
2020
