Çaste poetike me penën e artë të;Gëzim Ajgeraj

Pas tre dekadash nëpër malësi

I kam pas lënë do këngë dhe do dëshira ndër kulla

të këndojnë epit dhe shpresave për të nesërmen

tek guri i votrës ngrohë i kam me zjarr

që të mërdhitën moteve të përmalltë të mungesës

telin e këputur të çiftelisë që s’pata kohë ti ndrroja

dhe melodinë e lënë përgjysmë nën helmin e hasmit

fjalën e cunguar në fletoren e kujtimeve mes bibliotekës

plisin e bardhë si bora e Sharrit aty mbi rafte në odë

rininë e lëvjerrë shesheve me grushtin lart për pakëz dritë

rrjedhën e lumejve që flladiteshim sa her na digjej balli

kujtimet e voglisë përmbi gurët e sokaqeve në lagje

dhe misërniket që avullonte nërë flakën e çerepit

vrapin gjyshes tek më ndiqte pas me djathin në dorë

dhe sa e sa kujtime që i dogji hasmi në biblotekën e kullës

tek po ndërronin epokat nga terri i robërisë në dritë …

2.

Udhët na i vodhën ëndrrat e i hodhën harrimeve

zjarrin e dëshirave e shuan nëpër motet e Alpeve

motet një nga një na i zbardhën mbi kokat e thinjura

as gjurmë si lan kujtimeve as nam e nishan për kthim

na i përvëluan dëshirat e s’lan gjë pa e djegë

urat e miqve na n i këputën një nga një deri në harrim

se kush me mallin në gji djeg kandilat e shpirtit

dhe ndizet flakë nëpër ylberet e përmallshme

himni i kthimeve shpresa e vetme e ëndrrave të përditshme

dhe grushti i dheut i cunguar në skajin e shamisë

si kujtim i përjetshëm në mos’harrim

për kthimin e madh që pret diku në një skaj moshe

3.

Tek shoh imazhet e vjeshtës dhe këto pejsazhe idilike në malësi

këngën e zogjve e blegërimën e deleve plotë nostalgji

n’ato livadhe ku këngët mbushullonin për çdo pranverë

dhe fyellin e çobanit tek i frymon këngët e jetës

bujkun në ara tek hedhë farën e grurit për motin tjetër

nën atë fëshfërimë plepash ku shkundet vjeshta

atje nën vrrina gurgullimat e lumejve luajnë tingujt e freskisë

nëpër vreshta ku shijojmë ëmbëlsinë e verës

e me frutat e pemëve mbushim tavanet të shtruara me kashtë

as dimrit s’ia kemi ngenë se pyjet na mbulojnë

ehhh malësia gjallon bash si në kujtimet e moçme

dhe nëna plakë ende s’ është dorzuar moshës

bylmetin plotë dhe dardha e molla rrush nga vreshtat

pa çka se mosha mua e asaj na i kan zbardhur kokat

malli na ka përvëluar e loti sy s’mban më komandë

se jemi djegur pë së gjalli nëpër ylberet e largësive

e kthimet me vjeshtën e mbi tri dekadave lotojnë etjeve

por kënga nëpër Vërri përsëri merr jehonë

Tetor, 2021, Malësi e Vërrinit