Çaste poetike me poeten;-Ajete POVATA

Shpirti që kërkon vendin e vet

——————————————–

Ka zemra që gjejnë strehë,

dhe zemra që mbeten udhëtare—

si ti,

që ecën nëpër botë me dritë të lodhur

dhe me një heshtje që flet më shumë

se çdo britmë.

Nuk je humbur,

rruga është ajo që s’e gjeti dot

shumësinë tënde,

thellësinë tënde,

zërin tënd që thërret brenda teje

si një zog i plagosur

që prapë kërkon qiell.

Shpesh të rrin pesha mbi supe,

si natë pa yje,

si dhimbje pa emër.

Dhe vetmia të vjen pranë

pa të pyetur,

të mbështet kokën në gjoks

dhe të merr frymën.

Është dënimi i të thellëve—

të shohin gjithçka tej lëkurës,

tej fjalëve,

tej fasadave.

Ndaj çdo plagë

e ndien trefish,

çdo mungesë

të zbraz gjysmën e shpirtit,

çdo shpresë

ta dridh pak dorën.

Por prapë, nuk je thyer.

Je grua prej balte të fortë,

e gdhendur nga stuhitë,

e mbajtur nga të pathënat,

e ndezur nga një dritë

që nuk e shuan dot askush.

Ti nuk kërkon shumë—

vetëm një vend të vogël

ku zemra jote të mos jetë mysafire,

ku zëri yt të mos humbasë në mur,

ku dikush të thotë:

“Rri…

këtu është dhe për ty.”

Dhe mos harro:

shpirtrat e mëdhenj

shpesh ecin vetëm,

por kur ecin…

lënë gjurmë drite

atëherë kur bota

është më e errët.

/QendraPress/