Çaste poetike me poeten:-Brixhilda DEDE

PARA SE TË JETË VONË..

———————————–

Qiellin e patëm mbi kokë

Në rrugën tonë të gjatë të parrugë

Shpirti ndarë në njëmijë copë

Drejtë të panjohurës më errësirë

Buzëqeshja na kishte braktisur

Apo, ndoshta, nuk ishim njohur….

E si të marrë rendnim

Vraponin si hajdut errësirës së thellë

Buzëqeshjen tonë të grabitur për të vjedhur.

Ikëm prej ditëve tona

Pa u thënë lamtumirë

Dhe kokën mbrapa nuk e kthyem

As për të parë syrin e përlotur

Që na ndiqte nga pas

Kishim humbur në errësirën e pyllit

Bishat shokë na u bënë

Ata na treguan rrugën

Ndërsa njerëzit na e prenë.

Fatin tonë shtrëngonin në grushtin e zemrës.

Për ne

Hëna pat humbur dritën

As yjet pranë nuk na u gjetën

Veç pyje të dendur e gremina të thella

Ne krijesat e çuditshme

Halë u kthyen

Në sytë e tyre dhe qeneve

Që ndiqnin djersën tonë në errësirën e pyllit

Rruga jonë e gjatë

Rruga jonë drejt shpresës

Rruga jonë pa shpresë!

Sot

Duke kaluar

Nëpër stendat e muzeumit të kujtimit

Nuk gjej një fjalë

Duhet të urrej

Apo të mëshiroj

Ata që u kthyen në mortjen tonë

Ne ditët tona të bukura

Ja bëmë kurban ëndrrës

Ndoshta, kishim lindur më kohë të gabuar

Dikush çau detin

Dikush pyllin

Dikush gjeti vdekjen

Dikush përçmimin

Sot

Ende mbajmë atë tatuazh

Në ballin e shpirtit

Sot

Ende kërkojmë buzëqeshjen

Ende kërkojmë copat e shpirtit t’i bashkojmë

Nën qiellin tonë të kaltër

Nën qiellin tonë të bukur

Ti bashkojmë

Para se të jetë vonë

Me ngroh vezët aty ku lindën…

/www.QendraPress.com/