Çaste poetike me poeten: Donika DABISHEVCI

𝐄 𝐆𝐉𝐈𝐓𝐇𝐌𝐎𝐍𝐒𝐇𝐌𝐉𝐀 𝐃𝐀𝐒𝐇𝐍𝐈

——————————-

Nji hap para veç e kish,

kur u rrëzue si shkamb i

 bashëm shtatrandë

dhe e puthi tokën.

Nji lulebozhure iu

qëndis mjedis shpatullash,

lulebozhure ujitun me

vrushkuj t’nxehtë gjaku.

Dritë e hanës përthyhet

n’t’kuqen e ndezun.

Llamburit fort!

S’don me ju zanë besë syve, ajo.

M’u qorrofshin të dytë, thotë,

teksa ndihet edhe krisma tjetër.

Dhimta tmerrësisht therrëse s’e ndali.

Kambadoras e marramendun

rropatet mjedis plumbash

drejt trupit t’dashtunit

tuj zvarritë.

Lotët i rrëshqasin si gur n’rrënoja

t’nji kështjelle të shkatrrueme…

Tre hapa sa tre shekuj!

U plandos mbi trup t’tij

ngrimun si mermer,

e përqafoi çehrebardhin

shikim mbetun drejt qiellit,

iu lëbyrën sytë,

iu terratis gjithçka

… dhe vdiq!

Trotuari u kuqlue.

U la n’gjak.

Ish e diel e tyre e fundit,

vrapim i fundit,

përqafim i fundit, ish!

Asht dashnia ajo

që s’e ndalin

as plumbat,

as ploja,

as kurthet,

as pritat

as çmendunia

as absurditeti i luftës.

E përjetshmja.

E përtejshmja.

E gjithmonshmja.

/www.QendraPress.com/