Çaste poetike me poeten:-Donika Meta GJURA

Një lot që pikon

——————————-

Në tokë të huaj nën Qiellin e zymtë,

ai e mbjell vehten si bimët nën dhe.

Punon në heshtje teksa fytyra venitur

n’çdo gërmë që flet, thotë; unë jam atje.

U nis në ag për mali pa zhurmë e pa fjalë,

me sytë nga Qielli e me shpirtin zjarr.

N’çantë kish veç rroba dhe bukë për rrugë

zemra i peshonte më shumë se një shllungë.

Në atë tokë të huaj punon pa ndalim,

një gjuhë që s’e flet me shpirt e me zë.

Çdo natë mall e çdo mëngjes trishtim

dhe një lot që pikon e askush nuk e sheh.

Kur kthen kokën pas, shpirti i dhëmb,

se vitet kalojnë e thinjat të zbardhin.

Por zemra i rreh veç për një vënd

atje ku me besim emrin i thërrasin.

Atdhe më fal pse të braktisa at’here,

me shpresën në krahë, por shpirtin këtu.

Veç malli si hije kudo po më ndjek

më plaku pa u kthyer n’tokën ku linda u bëra burrë.

U nisa me ëndërra në valixhe të vjetër,

me shpresën në gji dhe frikë në shpirt.

I lash pas kullat gurët oxhak e derë

Për një jetë më t’mirë e një rrugë pa kthim.

Zemra më rreh gjithmonë në shqip,

se malli që ndjej e ka emrin shqiptar.

Se edhe në gjumë thërras o tokë më prit

se s’mundem jo, të harroj vëndin amtar.

Ju që ikët për bukë t’gojës e jo për lavdi,

në heshtje ju jeni heronj të vërtetë.

Në çdo pikë djerse ka brënda Shqipëri

një plagë e hapur që s’po mbyllet për jetë.

Natën mbyll sytë n’ëndërr m’del një dritare,

një portë e vjetër e një livadh në lulëzim.

Një zë që më thotë; kthehu sa më parë

bir vëndlindja po të pret me mallëngjim!

/QendraPress/