Çaste poetike me poeten;-Elona BABULI

Fryma e Tokës

——————–

Në fytyrën time flet vjeshta me ngjyrë,

 rrënjët e drurëve prekin lëkurën.

 Unë jam bashkimi i tokës me dritën,

jam heshtja që ngroh edhe furtunën.

Gjethet më ndjekin si kujtime të vjetra,

çdo rënie e tyre, një fjalë e pathënë.

Në degët e mia rrjedh jeta e tretur,

 por brenda meje lind dielli sërish

 çdo mëngjes. Sytë e mi —

dy pasqyra të qiellit,

mbajnë brenda stuhitë që s’i sheh askush.

Në to shkrin trishtimi, rilind guximi,

dhe fryma ime bëhet krah i fluturës blu.

Unë jam gruaja që flet me stinët,

që digjet në vjeshtë e lulëzon në pranverë.

Jam rrënjë, jam gjethe, jam frymë dhe jetë, jam

 Fryma e Tokës — që rilind çdo herë.

/QendraPress/