Çaste poetike me poeten:-Greta KADARE

Krisa e dritës

———————-

Ajo vetë, qe krisa prej nga hynte te vetja,

e gjente qoshkun —

dhe ngushtë ndalonte në dritë.

Lulet, fëmijët, yjet,

janë stisur mrekullisht të

bukur në qasjen e një dite.

 Kjo ish mjaft, që paqja,

 në vjeshtën e saj,

 të mos derdhte vaj.

 Nuk dallonte më lëndimet;

ëndrrave të vjetra u hiqte gjembat,

 nuk sajonte më të reja.

Zemrën e mbante mbi duart e saj —

 e sigurt. E bukura heshtje e sillte në vete.

 Eh, sa pak duhet për të qenë paqtë

qoshku me dritë, qielli që ndrit…

Thjesht — dërgo në pakthim

 çastin që s’mbrrin

/QendraPress/