Çaste poetike me poeten:- Indira Avdyl HOXHA

Pse Heshta

————————

Heshta… kur zërat bërtisnin pafund,

kur fjalët therin, si thika mbi gjurmë.

E mbaja në vete një mallkim të butë,

luftoja për mirë, në heshtje, pa zhurmë.

Çdo ditë më peshonte një det i fshehur,

me zemrën që qante, me shpirtin e prerë.

Por nuk flisja, s’thosha asnjë fjalë,

mendoja se heshtja do sillte të bardhën nga e kaltra.

E qetë në pamje, si gjethja në erë,

por brenda më digjte një zjarr pa mëshirë.

S’isha e fortë, thjesht e përmbajtur,

çdo dhimbje që vinte, e ktheja në lutje të vajtuar.

Kush pa ndonjëherë se sa lodhje mban heshtja?

Kush ndjeu peshën e asaj që nuk u tha?

Unë isha aty, për ta, gjithnjë pranë,

por heshtja ime, s’u kuptua asnjëherë nga asnjë.

Ata kërkonin zë, fjalë me kuptim,

unë jepja vepra, në mënyrën time – me shpirtin tim.

Më quajtën e ftohtë, të largët, të thatë,

por nuk panë luftën që zhvillohej brenda natë pas nate.

Në heshtje u mundova të mbroj, të ndërtoj,

të ruaj çdo zemër që s’donte të lëndohej.

Por askush s’e pa – këtë shpirt që mundohej,

as sytë që mbusheshin e prapë nuk lotohej.

Pse heshta, pyes veten në mes të natës,

sepse besoja se heshtja do zbulonte të vërtetën e fjalës.

Por mësova vonë, me plagë në kraharor:

ata që s’na dëgjojnë kur heshtim, s’na njohin as kur flasim fort.

Tani s’kam më zë, s’kam as nevojë,

kjo heshtje është shenjë e një zemre që s’do të ngrejë zhurmë.

Po dhemb, por mbron — si mur i heshtur në stuhi,

sepse dashuria ime luftoi, edhe kur askush s’e pa asgjë në sy.

/QendraPress/