Çaste poetike me poeten;-Kimete DURMISHI

SHTEGTIMI

———————

Duke ecur pa u ndalur

pas hapave të ikjes

ku këmbët dhe kokën

me vete duke e bartur

Po shtegtoj

në një vend të huaj

e për ku nuk e di

Këmba ime jashtë atdheut

kurrë nuk ka shkel

Po eci rrugëve të botës

por nuk e di a ka më kthim

Kah më udhëzojnë udhët

andej po shkoj

Po si duket rruga sjell

vetëm rrugën

e nuk ka mbarim

Në skaj të botës

e përgjysmuar arrita

pa asnjë shpresë

Ktheva kokën mbrapa

disa herë gjatë gjithë ikjes

pashë diellin për herë të fundit

që ngadalë rrokullisej

Perëndimi i fundit i diellit

nga vendi im

A do të mund të kthehem

ndonjëherë përsëri

A thua të mjerët e çmendur

do ta përbijnë

E do të gjej ndoshta

ndonjë thërrmi

kur të kthehem

isha e pafuqishme

ta mbroja nga bishat

Në asnjë vend më hënën

nuk e pashë kurrë

dhe dielli lindi më ndryshe

pa rrezatim

Ajri me lot mbështjellë

i rënduar e gati pa oksigjen

dalëngadalë më duket

se çdo ditë po vdes.

/QendraPress.com/