Çaste poetike me poeten:-Leonora N. LOKAJ

Vetmoj rrugëve

————————–

Vetmoj rrugëve si mjegullnajë

që loton për ditën e pambaruar

duke ankuar vyshkjen e gjetheve

që si relikte me bien në duar

sa shumë kam menduar

pse udha e vjetër qanë me lot shiu

mbase na fshinë gjurmët e betejave

të humbura pa kuptim

e çdo të doja tjetër

për të fituar këtë luftë

kur edhe udhës së vjetër

lavdia e ditëve tona paska humb

as korniza nuk u paska mbetur

portreteve tona te zbehta

përveç ndonjë gjethe varur në degë

që paska harruar ta merr vjeshta

Nata e rilindjes

Një natë pata rilindjen time

jo për tu ngjitur pingul qiellit

por këmbëkryq

për ta pritur dhimbjen e re

me këngët ngjyrosa mitin

ta mbaj tis mbi sytë e mi

se dhimbja është eshkë

mbi kupolat e jetës

për të cilat jeta është një hiq gjë

Lot n’ qerpikë të kohës

Lot n’ qerpik të kohës

bëhen vjeshtat me dushk

lirikave ikin dashuritë

strehëve t’ humbura me u dashtë

poetit i del shpirti

varur në fjalën e vet

Kur bie shi vjeshtave

shpirtit më bëhet tymnajë

lyp shtegun mi ça

se kësaj stine si zihet besë

t’ vjedhë shpirtin

trupi bar beronjë t’ mbet

Si ta pagëzoj

Si fëmijë i dhembshur

qanë malli brenda meje

nuk di

ç’ udhë

e ç’ gurë e ka molisur

ç’ gjë e trazoi

ketë xhind të vogël

duart e buta të agimit të egër

apo zjarrmia në ballin

e kësaj vjeshtë sy dalë

ç’ emër t’i vë

si ta pagëzoj këtë

furtunë që trazon

këtë xhind të vogël

sa bjeshka

që me sillet rrotull

e qanë

për zonjën e vjetër

që kujtimet varur

në një gozhde lëneshë

i mbanë

e nuk do që t’i jep emër

mallit për ty…

/QendraPress/