Çaste poetike me poeten; Mimoza Eliona OSMANI

Një fund i ditur…

————————–

Kjo botë e tëra paradoksale,

dhe dyfytyrëshe gjithashtu,

ky fati i jetës, jetës fatale,

është si lavjerrësi tutje të-hu.

Që kurse tokës u shpik njeriu,

me qindra, e mijëra vjet më parë,

bashkë me atë si bari mbiu,

Zullum mëkati mbi botën mbare.

Do thoni , bota evoluoi,

në djall të vejë evoluimi,

që bëri njerëzit të kësisoj,

është i vetvetes kërcënimi,

ky djall njeri , me vampirë gojë

sepse,më s’ ka din e iman,

s’ka më fisnikëri e besë,

botë interesi është anembanë,

e krimit në emër të fesë .

Kush tha kjo s’është një luftë e tretë!?

Një luftë pa armë, një luftë e ftohtë!?

me “armë truri” njeriu vret,

botë satanai ,kjo botë sot.

Dhe si ortega në tatëpjetë,

shpirti në një amin arritur,

çdo rrokullisje , shiritin pret,

të një prag fundi ,fundi të ditur…

Se nuk e duam më njeri- tjetrin,

se me dëshirë s’bëjmë më respekt,

në këmbë nuk ngrihemi për më të vjetrin,

s’themi suksese në çdo aspekt.

E gishti na është bërë hosten,

Fjalën ndjesë s’ përdorim kurrë,

tek mburremi denbabaden,

bëjmë dhe dallimin grua, burrë.

Pra ,botë e prishur me pak fjalë,

s’është si dikur më njerëzimi,

e s’dihet tymi ku do dalë…

Është dorëzuar edhe vet Zot trimi….

Kjo botë e gjitha paradoksale

Dhe dyfytyrëshe gjithashtu…

Moza.