Çaste poetike  me poeten;-Natyra Mavraj

Dhjetor…

———————

Mirë se vjen, dhjetor…

Ti që bie ngadalë mbi kujtimet tona,

si një puthje e ftohtë që zgjon

ngrohtësinë që s’u shua kurrë.

Sa herë vjen ti,

vjen me një bagazh të madh kujtimesh;

rikthehen hapat e atyre që i deshëm fort,

edhe pse koha i mori larg nesh,

e ne vazhdojmë të jetojmë larg tyre…

jo me dëshirën tonë.

Natyra vishet me të bardhë,

por brenda nesh zgjohen ngjyrat e vjetra:

dashuritë që edhe sot sjellin dhimbje të buta,

ëndrrat që s’u harruan kurrë.

Në prag të fundit të vitit

kthehemi pas pa dashje:

tek fjalët e pathëna,

tek ëndrrat që mbetën në sirtar,

të paëndërruara më,

tek duart që s’i mbajtëm mjaftueshëm,

tek netët kur zemra rrihte më fort se bora.

Mos i harroni ato çaste—

ato që i prekëm, i shijuam

dhe na bënë të ndihemi të vërtetë.

Ato janë historia juaj,

e vërteta juaj më e pastër.

Dhjetor, dhuro paqe e dashuri

në çdo shpirt që të pret.

Sepse suksesi, dështimet, humbjet e fitoret

na bënë më të fortë,

na mësuan të qëndrojmë,

na kujtuan kush jemi.

Mos lejoni askënd t’ju zbehë.

Ju jeni ju ,

dhe kjo është mrekullia më e madhe

që sjell dhjetori.

01/12/2/25

/QendraPress/