Çaste poetike me poeten;-Raimonda BRAHA

Universi brenda meje …

————————————

Në qetësinë e brendshme,

 rreh një galaktikë,

si zemër që pulson midis

dritës dhe pluhurit.

Çdo frymë që marr një

yll më ndizet mua …

çdo mendim …

një orbitë që lind nga asgjëja.

Në damarë më rrjedh koha

 me dritë të errët,

më ngjizin planete ndjenjat,

më tretin kometa.

Unë jam qiell e tokë në të njëjtin trup,

një shpërthim i heshtur vetëpërjetësie…

Kur mbyll sytë,

dëgjoj trokun e yjeve,

si zëra të lashtë më thërrasin

me emra të panjohur.

Në pasqyrën e shpirtit

shoh krijimin e parë,

atë çast kur fjala u bë frymë

dhe fryma u bë njeri.

Universi s’është jashtë …

 është brenda nesh,

në heshtjen ku mendja prek skajet e dritës.

Çdo dashuri është një rrotullim i galaktikës,

çdo humbje …

një vrimë e zezë ,të mëson pavdekësinë.

Në trupin tim fshihet arkitektura e qiellit,

në gjakun tim rrjedh memoria e yjeve.

Nëse ndalem për një çast, bota pushon,

se universi s’është tjetër veç

frymëmarrja e shpirtit tim…

/QendraPress/