Çaste poetike me  poeten;-Raimonda BRAHA

Nëntor i Flamurit

—————————-

Nëntor i shenjtë, o muaj i dritës,

që zgjon në zemra stuhitë e burrërisë,

valëvit flamurin në majat e britmës ,

si flakë që s’vdes në erërat e lirisë,

i larë më gjakun e Shqiptarisë…

Shqipëtari ngrihet, krenar ndër shekuj,

me vargje gjaku shkruar në gur,

me zemër shqipe, të pathyeshme në

shpirt ruan besën si thesar të çmuar .

Jehon lugina, kumbon çdo mal,

kujton betejat e trimave të parë ,

që u flijuan pa lëshuar të gjallë

as tokën, as gjuhën, as emrin Shqipëtar

të shenjtë e të vjetër…

Në prag shtëpie ndizet një dritë,

për gjyshërit tanë me shpirt prej stuhie,

që mbajtën flamurin, të larë në gjak ,

mes furtunave të kohës e viteve kaluar ,

por kurrë harruar …

Sa herë flamuri valon n’lartësi,

një zemër e vetme rreh në çdo kraharor,

bashkon toka, rrënjë e histori,

bën fshat e qytet të këndojnë në kor.

O Nëntor i kuq, o ditë e shpresës,

në ty gjejmë fuqinë e fisit tonë,

thirrjen që vjen nga honet e besës,

“Shqipëtar, qëndro! Mos u përkul kurrë për at Zot “

Sot përulemi para trimërisë,

para gjurmëve që as koha s’i fshiu,dot

ruajmë ndjenjën e shenjtë të atdhetarisë,

Zemrën e Shqipëtarit me gjak e ka ujit

me vite e shekuj ,ajo veç a rrit ….

Rroftë flamuri, rroftë Nëntori,

që ndez zjarrin e shpirtit të parë,

rroftë kjo tokë, e bekuar stoli,

që e quajmë me krenari

ATDHE SHQIPËTAR!,

Raimonda Braha

/QendraPress/