Çaste poetike me poeten;-Shqipe BYTYQI

HESHTJA E GJATË E SARAJEVËS

—————————————–

Unë quhesha Milan

në Sarajevë askush nuk thirrej

me emrin e vërtetë

Atje isha vetëm armë

një instruktor gjahu

një shifër në listën e komandantit

që kurrë nuk do të mbante përgjegjësi

Ditët dhe netët në kodër

të gjata, shurdhuese

ne prisnim “klientët”

jo turistë, jo të huaj të rastit

ishin të zgjedhur

të ftuar, të orientuar

Emra të mëdhenj

biznesmenë, oligarkë

figura në televizor

aso që flisnin për të drejtat e njeriut

të larë nga çdo mëkat

Vinin me helikopterë

makina të errëta

xham të zi

e dinin çfarë donin

kishin paguar

Ne u ndihmonim

jo për qytetin

por për njeriun-shënjestër

një familje që lëviz në errësirë

një figurë që vrapon për ujë

një tjetër për bukë

Askush s’do më kërkojë llogari

pyeti njëri

me buzëqeshje të ngrirë

Komandanti qeshi

Kush…kur, të marri fund kjo

askush s’do guxojë t’hapë këto plagë

Ata shtinin

ne rrinim pas tyre

pa pyetje, pa emra

pa fotografi

vetëm jetë të zhdukura

dhe para në xhep

Ata ktheheshin me fytyra të qeta

ne mbyllnim dosjet

dhe prisnim të tjerët

Një gjë s’më linte të qetë

Nëse të gjithë e dinë

por askush s’flet

kush është fajtor

ata që paguajnë

ne që organizojmë gjuetinë

apo ata që heshtin, edhepse e dinë

/QendraPress/