Çaste poetike me poeten; -Xheni KRYPI

Shkronjat
—————————-
Dikur shkronjat frikë më kishin,
unë u thërrisja, por nuk vinin.
Larg meje,
në shkresomanitë e kohës,
të ngjeshura në radhë të errëta rrinin,
të mbyllura, të zymta.

Tmerr sajonin,
ushtarë të duarve që i drejtonin.
Unë u thërrisja, u thërrisja,
e etur, me penë në dorë prisja.

Ato vinin fshehur
e unë i rendisja fjalët që sajoja,
thellë në shpirt i fusja.

E në net të heshtura,
prapë karvanin e nisja.
Qylymin kur e ulja,
i puthja, i grisja.

Dikur,
shkronjat më frikësoheshin.
U thërrisja,
por nuk vinin.

Rrinin të ngjeshura
në arkivat e kohës,
Në radhë të errëta,
të mbyllura, të zymta.

Sajonin tmerr,
ushtarë të padukshëm
drejtuar nga duart e mia.

Unë u thërrisja përsëri,
me penën si etje,
prisja ardhjen e tyre të fshehtë.

I rendisja fjalët,
i shtyja thellë në shpirt.
Në netët e heshtura
nisja karvanë vargjesh.

Qylymin e fjalëve e shpalosja,
e puthja,
e grisja.

Dikur shkronjat
frikë më kishin.
Unë u thërrisja,
por ato s’vinin.

Rrinin të ngjeshura,
në errësirën e kohës,
të mbyllura,
të zymta.

Pastaj vinin fshehur
e unë rendisja fjalët
që sajoja qetë,
në shpirt i fusja thellë.

Mbi qilimin i ulja,
I puthja, i grisja.
Në netët e heshtura,
përsëri karvan i nisja.

Unë i thërras ushtarët e saj,
me penën si armë në dorë.
Ato vijnë ngarkuar me fjalë
më ngjiten në shpirt,
netëve të heshtura bëhen karvanë,
qilimë që i shpalos,
i puth, i gris.

/QendraPress/