Çaste poetike me poeten; Zoica Gjolla POPI
Premtomë diell
—————————-
Për atë Hënë
s’do fle sonte!
Pa dashje i ktheva shpinën
u harkua… mos u lëndua?
Ç’më bëre, Diell!
me penelin e argjendtë
në të rënë
fekse shumëngjyrta perënduese…
Shtanga
në konfiguracione mahnitëse
ma dërgove qenien
jashtë fantazisë time
aq sa m’u duk
sikur shëmbëlleve nëpër lëndinën,
që puthej me muzgun.
Qëndro, më the!
me dorën e zgjatur
të zjarrtë
akoma të pashuar…
Jo… jo pas meje!
Çapkënshe
më joshe
më përkëdhele,
mos më gënjeve,
që perëndove pak më vonë
vetëm për mua?
Me shpejtësi drite
kapërdive ngjyrat,
kur pe Hënën
duke zbuluar hiret e saj
në një mënyrë të panjohur
pak e turpëruar,
lozonjare,
ndjellëse…
Lërma Hënën… ah… hëna!
Dëshmitarja e gjitha dashurive…
Premtomë, Diell!
që nesër do puthemi
sërish në lindje!
/www.QendraPress.com/
